Matka to czysta, żywa patologia: upija się do nieprzytomności piwem, a jedynym jej zajęciem jest oglądanie telewizji. Wychowuje chłopca samotnie, gdyż mąż „wyszedł z domu i nie powrócił”, znajdując przystań u jakiejś innej pani.

Chłopiec, po wypadku, zostaje osadzony w placówce wychowawczej w Fontaines, która jest czymś w rodzaju sierocińca, gdyż wielu pensjonariuszy to sieroty lub półsieroty, albo dzieci, którymi rodzice nie chcą się zajmować.

Ikar, zwany Cukinią, uważa ową placówkę za raj: nikt go tu nie bije, nikt na niego nie krzyczy, ma czas na naukę i zabawę. I akcja oraz przesłanie książki rozwijają się głównie w tym domu wychowawczym. Różne charaktery dzieci: egoiści, altruiści, łakomczuchy. Między nimi rozwijają się nici sympatii i stany niechęci czy wręcz antypatii. Stosunki między dziećmi a wychowawcami mogą uchodzić za wzorowe; w książce są to stosunki między dorosłymi a dziećmi.

Co dzieci myślą o dorosłych? Które ich cechy uważają za pozytywne, a które za negatywne? Co, generalnie, dzieci myślą o świecie, o rówieśnikach? Jakie mają problemy?

Trzeba przyznać, że w aspekcie psychologicznym Gilles Paris opisał te problemy perfekcyjnie: jakiż to bogaty świat! Dzieci głębiej niż dorośli, widzą ten świat i jego problemy, bardzo trafnie i precyzyjnie chłoną wiedzę o świecie, nieustannie się ucząc.

Cukinia przeżywa swą pierwszą miłość w schronisku: zakochuje się w małej dziewczynce o imieniu Camille. Autor przedstawia to uczucie delikatnie i przekonywająco. Pamiętajmy, że są to dzieci dziewięcio-dziesięcioletnie.

Na uwagę zasługuje też uczucie przyjaźni wspomnianej pary do byłego policjanta, który w finale i Cukinię i Camille adoptuje, mimo że jest wdowcem, który samotnie wychowuje małego synka.

Jest i negatywny wątek: ciotka-sadystka małej Camille, która udaje damę wobec świata, pastwiąc się nad dziewczynką, kiedy nikt tego nie widzi. Zła passa zostaje przełamana dopiero po nagraniu sekutnicy przez dziewczynkę i udostępnieniu nagrań sądowi.

2 czerwca 2017 roku w polskich kinach odbędzie się premiera filmu animowanego na bazie książki. Dorośli powinni zarówno przeczytać książkę jak i obejrzeć film. Dowiedzą się o wielu sprawach dzieci, o których może dzisiaj nie mają pojęcia.

                                                                                              Jacek Potocki

Gilles Paris „Nazywam się Cukinia”. Tłum. Elżbieta Wilanowska. Wydawnictwo „Świat Książki”, Warszawa 2017