Zasady te wpływają na wyraźnie zaznaczone strefy działań kobiet i mężczyzn. Książka Kobiety w cywilizacji konfucjańskiej to dwanaście artykułów (Kobieta w konfucjańskiej koncepcji porządku społecznego; Pozycja kobiety w społeczeństwie japońskim; Kobiety na japońskim rynku pracy; Kobieta-menedżer w japońskiej korporacji – rzeczywistość czy fikcja; Japońskie gospodynie domowe w życiu publicznym; Tron tylko dla mężczyzny; Współczesne Chinki – trudna droga do samorealizacji; Portret kobiety w filmach piątej i szóstej generacji reżyserów chińskich; Obraz współczesnej Koreanki w telewizji; Prezydent Park Geun-Hye – przesłanki zwycięstwa; Kobieta w polityce inżynierii demograficznej – przypadek Singapuru; Pieniądze, kariera, rodzina – dylematy współczesnych Wietnamek przy podejmowaniu decyzji o migracji), których autorki: Elżbieta Potocka, Agnieszka Orłowska, Patrycja Dyszy, Joanna Dobkowska, Karolina Mazurowska, Weronika Filipińska, Aneta Liszewska i Teresa Halik – podziały te pokazują.

W zrozumienie teorii wprowadza artykuł Elżbiety Potockiej Kobieta w konfucjańskiej koncepcji porządku społecznego. Autorka dokonuje analizy zasad konfucjańskich w poszczególnych krajach Azji Wschodniej i wskazuje, że w XXI w. najsilniejsze tradycje konfucjańskie są nadal w Korei i w Japonii, mimo że istnieją tam demokratyczne instytucje i formalna równość płci. W krajach Azji Wschodniej żadne nowoczesne idee nie zdołały zmienić stosunków w rodzinie, nawet jeśli rządy wprowadziły odpowiednie prawa. Mężczyzna nadal jest głową rodziny, a stosunki między mężem a żoną ciągle opierają się na podporządkowaniu kobiety mężczyznom – mężowi i synom.

W krajach kultury konfucjańskiej wciąż istnieje w różnej formie dyskryminacja kobiet, zwłaszcza na rynku pracy, ale też w sferze politycznej. Choć prezydentem Korei Południowej została kobieta, to jak wyjaśnia Elżbieta Potocka, pani Park została wybrana na najwyższe stanowisko w państwie ze względu na pamięć o jej matce, nazywanej matką Korei, ale przede wszystkim jako „córeczka tatusia”, czyli generała Park Chung-hee, dyktatora Korei w latach 1963–1979, uważanego powszechnie za ojca koreańskiego cudu gospodarczego. Poza tym wyjątkiem sfera polityczna jest przypisana głównie mężczyznom, co widać zwłaszcza w Japonii, gdzie kobiet w polityce jest bardzo mało. Żadna też japońska księżniczka nie zasiądzie na chryzantemowym tronie, gdyż zostały tego prawa pozbawione.

Decyzja odsunięcia kobiet od tronu podjęta została w epoce Meiji, czyli epoce „światłych rządów” (1868-1912), tj. w okresie kiedy Japonia modernizowała życie społeczne i dążyła do podniesienia statusu kobiet poprzez edukację i dostęp do nowoczesnych zawodów. Pozbawienie japońskich księżniczek z cesarskiej rodziny możliwości dziedziczenia tronu było dla wielu dużym zaskoczeniem, zwłaszcza, że w czołowym państwie zachodnim tamtego okresu, tj., w Wielkiej Brytanii, na tronie zasiadała królowa Wiktoria, a Japonia w tym czasie chętnie korzystała z zachodnich wzorów.

Książka w sposób bardzo przystępny przybliża odmienną od naszego kręgu kulturowego teorię stosunków społecznych i pokazuje, że w krajach konfucjańskich, mimo ogromnego postępu gospodarczego i technologicznego, tradycyjny konfucjanizm, ograniczający miejsce kobiety do domu i kuchni, jest nadal powszechnie akceptowany.

„Kobiety w cywilizacji konfucjańskiej”, red. naukowa Elżbiety Potockiej, Wydawnictwo Naukowe Grado, Toruń 2014.