Boimy się zatem wszelkich chorób, podobnie jak boimy się samotności. Ciekawe, że jednocześnie mamy nieustanny triumf postępu czyli nowoczesności i technologii. A to się dzieje w warunkach cywilizacji zachodniej, która rezygnuje dobrowolnie z szacunku do każdego życia, staczając się ku granicy przepaści.

Po ogólnym wstępie autor omawia problem śmierci w różnych epokach, w których śmierć była wpisana w ludzkie losy, a odchodzenie z tego świata było czymś normalnym, o czym świadczą ówczesne dzieła. Dla chrześcijan jednakże śmierć nie była ostatecznym wymiarem ludzkiego losu, a jedynie jego odsłoną.

W średniowieczu, o czym pisze autor, propagowano nawet sztukę umierania, czyli ars moriendi. Ludzie zdawali sobie sprawę z tego, że ziemski byt był marnością, a śmierć obdarzano kultem i uszanowaniem. Autor podaje odpowiednie cytaty. Przez cały czas była obecna w tych dziełach i w postępowaniu ludzi refleksja nad fenomenem śmierci. Zwłaszcza w czasie epidemii, a śmierć przedstawiano w postaci odrażającej kostuchy. Traktowano śmierć jako jedynie pewną rzecz w ludzkim życiu.

Autor zastanawia się, jaka jest prawda o śmierci. Dawniej jak i dzisiaj dostrzega się w śmierci kres ludzkiego życia i autor pisze zarówno o śmierci fizycznej jak i śmierci duchowej, podając odpowiednie przesłania Biblii, wypowiedzi słynnych doktorów Kościoła, a także swoje stanowisko na temat śmierci. Zgadza się z poglądem, że śmierć to odwieczna tajemnica ludzkich cywilizacji. Podaje też nazwy „śmierci” w różnych językach, w tym polskim.

Zastanawia się nad przyczynami śmierci i stawia ponownie pytanie „czym jest śmierć” i czy jest to koniec wszystkiego? I znów cytaty klasyków. Autor zastanawia się, jak i co mówi się dzisiaj. Życie ludzkie to egoistyczne szczęście i totalna wolność, a raczej samowola. Początek życia to narodziny człowieka, a życie? Tu autor pisze o dyktatorach i złoczyńcach, którzy eliminowali szacunek dla ludzkiego życia. Przytacza, przy okazji, opinię dość kontrowersyjnego hierarchy, metropolity krakowskiego i swoje poglądy na temat obecnego stosunku do życia, pisze o współczesnych „fałszywych kodeksach moralnych i antyhumanistycznych ideologiach”, a także podaje negatywną opinię o dzisiejszych elitach, które składają się z ignorantów i z zadufanych w sobie osobników.

Wybitny wkład w wyjaśnienie zjawiska śmierci włożył przywódca katolików, papież Jan Paweł II, a sam autor podaje swój pogląd na zjawisko śmierci biologicznej, która jest tylko zapowiedzią śmierci ciała, natomiast wcale nie wojna jądrowa musi zniszczyć współczesny świat i zachodnią cywilizację, ale ataki na naród, rodzinę i na ludzkie życie w każdej postaci. Natomiast nieustannym wyborem i oczekiwaniem między życiem a śmiercią jest całe ludzkie życie, a czasem warto pomyśleć o wieczności i o tym, co będzie po śmierci, gdyż nasze ludzkie wybory nie są bez znaczenia.

Celebryci sądzili, że pokonali śmierć. Autor przeczy temu poglądowi, głoszonemu według porządku lewicowo-liberalnego, a mamy przecież do czynienia z ostatecznym etapem upadku cywilizacji chrześcijańskiej, zachodniej, która jest teraz cywilizacją śmierci. Żyjemy bowiem w czasach rozkwitu idiotokracji, wręcz terroru głupoty mniejszości seksualnych, haseł antynatalistycznych odmłodzenia planety czy stawiania znaku równości między światem ludzi, zwierząt i roślin. Autor uważa ten znak równości za cechę charakterystyczną nowoczesnego lewactwa, neomarksistów i bezbożnictwa, a takie postępowanie łamie sumienia, deprawuje serca i upośledza umysły w czasach niespotykanej od dziesięcioleci agresji, wulgarności i opresji wobec zwolenników starego, sprawdzonego, porządku moralnego i ładu etycznego.

Autor przytacza wypowiedź wykładowcy słynnej Szkoły ojdyra z Torunia o prześladowaniu prawych chrześcijan w skali światowej. Dalej, przedstawienie i rola aborcji, eksperymentów na ludzkich embrionach i hitlerowskie obozy śmierci. Miejsce eutanazji; tu autor popiera Polskę i rząd Węgier, jako ostoi zachowania wartości chrześcijańskich przy handlu ludzkimi organami dla przeszczepów, stosowanym przez innych.

Wreszcie, aktualna epidemia koronawirusa. Jak się mają zachować ludzie należący do 57 rodzajów płci? Ten wirus zachwiał pogląd o ludzkiej wszechpotędze i doskonałości, ale świat nadal kroczy drogą, wytyczoną przez teorie oświeceniowe. Autor przedstawia również transhumanizm, który ma oznaczać koniec człowieczeństwa, a także zastanawia się nad wiedzą o własnej niewiedzy, która to niewiedza jest w zupełnym zaniku u współczesnych elit naukowych i medialnych. I kolejne cytaty z dzieł mistrzów.

Warto z tą wyjątkową książką zapoznać się. Zawiera ona wprawdzie liczne cytaty na poparcie tez autora, co świadczy o tym, że problem życia i śmierci od dawna nurtował licznych autorów, klasyków i osób współczesnych.

Jacek Potocki

Janusz Szewczak. „Pandemia grzechu czyli śmierć nauczycielką życia”, Wydawnictwo „Biały Kruk”, Kraków 2022, s. 231.