Tytuł dotyczy aktu zemsty, jaką żywi do swoich lotniczych zwierzchników pilot Abakarow, zwany majorem, za to, że odebrali mu licencję pilota po katastrofie, w której zginął człowiek, który był jego prawdziwym przyjacielem od II wojny światowej; może też  dotyczyć losów innej bohaterki, Katarzyny Rodgers, byłej artystki, która wdała się w dziwne romanse z dość dziwnymi facetami. A generalnie jest to powieść biograficzna Hłaski, byłego enfant terrible PRL, który nie może odnaleźć się na obczyźnie i jest odrzucany przez otoczenie czyli samotny. A Polski czyli powieściowej Rosji on nienawidzi.

Dość dziwna jest rozmowa Abakarowa z marynarzem, z policjantami i z przygodnie poznaną dziewczyną, podejrzanej konduity, a właściwie to określonej konduity. Rozdarta sukienka, a kobieta domaga się kupna nowej: jest gotowa Abakarowowi za nią zapłacić. W tle słychać nieustanny  śpiew Arabów i nikt nie może im tego śpiewu przerwać, dopóki nie zrobią czegoś sprzecznego z prawem. A kobieta jest nadal w hotelowym pokoju i chce się napić alkoholu, a nasz bohater ma trochę niemarkowego koniaku, jednak zamawia butelkę najlepszego koniaku.

Interesująca i dość mało znana w naszym kraju jest męska gra, polegająca na biciu. Czy Abakarow udaje ślepca, posługując się białą laską, czy też jest to jego stała rola życiowa? Pijący mężczyzna Herman i Katarzyna, która przyjechała do Izraela, by wypocząć i nabrać zdrowia, choć przyjeżdża do tego kraju dość często. Dwaj beznodzy żebracy na stacji benzynowej i konflikt jednego z nich z policjantem. I reżyser, a właściwie, jednocześnie producent, Anderson, który przyjechał do Katarzyny, by ją namówić do powrotu do studia, by nagrać kolejny film, po którym zrobić ma wiele innych.

Następnie, w powieści pojawia się, dość często w niej występujący, kapitan policji Zahavi, który kiedyś nazywał się Goldman, były mistrz armii w boksie. Aktorka, Katarzyna Rodgers, 34-letnia partnerka Andersona i ich wspólna wyprawa po ryby do arabskiej dzielnicy. Kelner opowiada Katarzynie o metodach okaleczania dzieci, stosowanych przez rodziców wobec nich, by te dzieci stały się żebrakami i przynosiły dochód rodzinie. Ma miejsce kolejna runda gry, polegającej na biciu Abakarowa przez marynarzy.

I finał powieści: Abakarow odzyskuje licencję pilota, wsiada do samolotu i powoduje kolejną katastrofę, lądując na wodzie; potem okazuje się, że specjalnie to zrobił, by zemścić się na pasażerze, który doprowadził do odebrania mu licencji po poprzedniej katastrofie, a który obecnie utonął. Czytelnika zainteresuje doktor Cohan, do którego Abakarowa przywiozła policja.

Jest to interesująca, napisana za granicą, powieść Hłaski, w której ujawnił on swoje fobie oraz mieszane uczucia, jakich nabył po wyjeździe z kraju.

                                                                                              Jacek Potocki

Marek Hłasko, „Brudne czyny”.  Wydawnictwo „Iskry”, Warszawa 2021, s. 368