Pamiętam, jak w pewnym ważnym gmachu w Alei Szucha (wówczas I Armii Wojska Polskiego) czytanie gazet rozpoczynano od „Życia Warszawy”, a czytanie tego dziennika rozpoczynano właśnie od artykułu Ewy Bonieckiej.

Swą książkę redaktor Boniecka rozpoczyna od relacji z pracy dziennikarskiej w dziale kultury „Kuriera Polskiego”, wydawanego przez Stronnictwo Demokratyczne, ówczesną przybudówkę PZPR, a także od opisu ówczesnej rzeczywistości, którą „zdrowe siły” dzisiaj złośliwie nazywają „pustynią kulturalną”. Potem bogate wspomnienia z pobytu w Londynie, dokąd wyjechała z mężem, korespondentem Polskiej Agencji Prasowej. Zderzenie wolnej prasy, z ograniczoną cenzurą i tendencyjną w swym wymiarze, prasą polską oraz relacja z kontaktów z przedstawicielami i instytucjami angielskiej Polonii.

Po powrocie do Polski etat w tygodniku „Kultura”, następnie wyjazd do Nowego Jorku, gdzie mąż pani Ewy był korespondentem PAP w ONZ. Stamtąd red. Boniecka wysyłała korespondencje do tygodnika „Perspektywy” oraz do ukochanego „Życia Warszawy”. Przy okazji, w książce pojawiają się unikalne opisy bogatego życia i sytuacji, w tym politycznej i kulturalnej, w Stanach Zjednoczonych oraz w kręgach tamtejszej Polonii, a także w korpusie prasowym, akredytowanym w Sekretariacie ONZ. Uwagi o sytuacji w Polsce w okresie powstania „Solidarności”.

I powrót do kraju; w tym czasie już był dla niej etat w „Życiu Warszawy”, w efekcie czego następuje budowa mocnego, dziennikarskiego wizerunku: osoby zrównoważonej, rozsądnej, wiarygodnej, obiektywnej, mimo rygorów stanu wojennego. To w tych latach rodzi się legenda zawodowa Ewy Bonieckiej, jako dziennikarki niepodatnej na naciski polityczne i ideologiczne. Potem odejście z „Życia Warszawy” do prasy komercyjnej, w której pracuje do dzisiaj, będąc niekwestionowanym autorytetem w przeprowadzaniu wywiadów ze słynnymi ludźmi orz z czołowymi dyplomatami zagranicznymi.

Niezwykle cenne są uwagi redaktor Bonieckiej na temat etosu zawodu dziennikarskiego w warunkach obecnie panującej nam formalnej wolności, gospodarki rynkowej i kurczącego się znaczenia prasy drukowanej. Dogłębna znajomość tej tematyki, zarysowana w książce, kwalifikuje ją do funkcji wysokiej rangi wykładowcy na studiach dziennikarskich.

Znakomita, bardzo wartościowa książka, kopalnia wiedzy dla młodych dziennikarzy. I cenne wspomnienia o wymienionych z nazwiska koleżankach-dziennikarkach, które nie ustawały i nadal nie ustają „w poszukiwaniu swoich dróg”.

                                                                                     Jacek Potocki

Ewa Boniecka, „Dziennikarki. W poszukiwaniu swoich dróg”. Wydawnictwo „Adam Marszałek”, Toruń 2018