Bohaterem tego drugiego wątku jest szef Biura Spraw Wewnętrznych policji, Aleksander Wolin o przezwisku „Sęp”, a że śledztwo to pewnego rodzaju polowanie, więc można przyjąć, że tytuł powieści został należycie wyjaśniony.

Punktem wyjścia powieści jest uprowadzenie z procesu rosyjskiego gangstera, zawodowego, płatnego mordercy, Diuny, a potem jego zamordowanie. Wolin współdziała w śledztwie z pewnym inspektorem, policjantem awansowanym później na stanowisko szefa Centralnego Biura Śledczego.

Przez karty powieści przewija się z jednej strony naturalizowana w Polsce mafia rosyjska, z drugiej strony pozarządowa organizacja „Siła Prawdy. Stowarzyszenie Młodzieży Patriotycznej”, której sztab stanowią byli funkcjonariusze Wojskowych Służb Informacyjnych, byli milicjanci, a trzonem jest przede wszystkim polska narodowa młodzież oraz Ukraińcy.

Trzeba przyznać, że autor bardzo inteligentnie i z dużą znajomością rzeczy poprowadził wątek śledztwa: w pewnym momencie Wolin zaczyna się zastanawiać nad dziwnym zjawiskiem „znikania” wielu schwytanych już przestępców. Łączy ten fakt z wysokim funkcjonariuszem policji: praca myślowa Wolina oraz prowadzona przez niego obserwacja mogą być uznane z powodzeniem za majstersztyk polskiej powieści kryminalnej. A działacze organizacji, prowadzonej na wzór wojskowy, też nie zasypiają gruszek w popiele: są to głęboko zakonspirowani, formalnie, emeryci.

W powieści pojawia się klinika transplantacji i jej szef, profesor Reatorski; okazuje się, że wątek, który mógł czytelników nieco irytować, jest kluczowy dla całej powieści i obejmuje wysokiej rangi funkcjonariuszy już policji oraz lekarzy i celebrytów.

A „Sęp”? Autor zdecydował się na dość drastyczne rozwiązanie intrygi i na podobne zakończenie powieści, możliwe w życiu.

Książka wymaga jedynie krótkiej oceny: jest znakomita, choć może nieco za gruba, jak na kryminał.

Jacek Potocki

Eugeniusz Korin. „Polowanie z Sępem”. „Wydawnictwo Literackie”, Kraków 2019