KOBIETY DECYDENTA
Aktorka totalna
Danutę Szaflarską wszyscy znają i znali. A wszystko to dzięki głównym rolom w pierwszych polskich filmach po II wojnie światowej „Zakazane piosenki” i „Skarb”. więcej...
Danutę Szaflarską wszyscy znają i znali. A wszystko to dzięki głównym rolom w pierwszych polskich filmach po II wojnie światowej „Zakazane piosenki” i „Skarb”.
Ta książka jest właśnie o tej aktorce, dla której najważniejszą sprawą było „granie”- ale nie w filmach; bowiem, po tych pierwszych dwóch przez całe lata nie miała godnych siebie propozycji, tylko w teatrze, w którym występowała do końca swego długiego, ponad 100-letniego życia.
Książka jest głównie oparta na opiniach członków rodziny i na wspomnieniach przyjaciół pani Danuty i jej samej.
Wspomnienia z dzieciństwa, ilustrowane interesującymi zdjęciami z prywatnych zbiorów rodzinnych. Na czoło tych wspomnień wysuwają się lata, spędzone w Kosarzyskach, wiosce nad Popradem. Są również i bolesne momenty tego okresu: śmierć ojca i siostry. Potem, pobyt w szkole, wyjazd do Krakowa; Danusia chce studiować medycynę, ale z braku pieniędzy studiuje w Wyższej Szkole Handlowej.
Już w szkole średniej ujawnia się jej talent i gra w spektaklach, organizowanych przez Towarzystwo Dramatyczne. Potem niełatwe studia w Instytucie Teatralnym; profesorami są w nim m.in. Aleksander Zelwerowicz, Leon Schiller czy Stanisława Wysocka. Autorka wiele miejsca poświęca im oraz innym mistrzom polskiej sceny. Na studiach Szaflarska przyjaźni się m.in. z Hanką Bielicką i Jerzym Duszyńskim.
Pobyt w Warszawie i praca w warszawskich teatrach. Następnie Wilno i słynny teatr „Na Pohulance”. Ślub oraz nieudany związek małżeński aktorki z wybitnym pianistą, Janem Ekierem. W książce podane są przyczyny, z których ów związek się rozpadł.
Szczególne miejsce, nawet w formie pewnej traumy, zajmuje w życiu Szaflarskiej okupacja niemiecka i Powstanie Warszawskie. Ale najpierw w książce omówiona zostaje okupacja Wilna przez Armię Czerwoną, potem wyjazd do Warszawy oraz powstanie, w którym pełni funkcję gońca. I słynne, powojenne filmy, w których gra z Jerzym Duszyńskim. Opisane są polskie sceny, na których Szaflarska występuje, z którymi podróżuje po świecie i gdzie zawiera bardzo rzadkie przyjaźnie.
Potem małżeństwo z Januszem Kilańskim, zakończone rozwodem. Szaflarska była bardzo znaną i lubianą aktorką, ale trudnym człowiekiem; niczego nie owijała w bawełnę i waliła „prosto z mostu”, jak jej się coś nie podobało, a w stosunkach rodzinnych była wręcz despotyczna i oschła. Stąd nawet córki po latach wypowiadają się o niej, jako o matce, dość wstrzemięźliwie.
Zmarła w wieku 102 lat.
Bardzo ciekawa książka o znanej aktorce, którą wszyscy lubili. O wielu sprawach czytelnik dowiaduje się po raz pierwszy.
Jacek Potocki
Katarzyna Kubisiowska „Szaflarska. Grać, aby żyć.” Wydawnictwo „WAB”, Warszawa 2019.
Z KRONIKI BYWALCA
Fotografie Józefa Czechowicza
W Ambasadzie Republiki Litewskiej w Warszawie trwa aktualnie wystawa pt. „Miasta Litwy, Białorusi, Polski i Ukrainy w XIX w.” więcej...