Z kolei „Układ polityczny między tymi ugrupowaniami wzbogacony o wspólny program gospodarczy uczyni z kolei wiarygodnym krok Petru w stronę PO – będzie wiadomo, że o program i o Polskę tu idzie, a nie o podział stołków.”  I dlatego „powinny być podjęte rozmowy o wspólnym starcie wyborczym”, bo jasne dla Tomasza Lisa jest, że „zwolennicy Petru są jednak racjonalni.(…) Jeśli więc porozumienie będzie sensowne, poprą je.” A z kolei „wyborcy nie wybaczą PO, gdy partia ta pozwoli, by już nie tylko Pałac Prezydencki, ale cała władza wpadła w ręce PiS-u.”

Komentarze: decydent@decydent.pl

Czytam, czytam i… – 6.07

Po lekturze „w Matni”, tzn. w „w Sieci”, długo nie mogłem dojść do siebie pod wpływem doznanego szoku, który pewnie przebijał w relacjonowanej lekturze. Cóż, bywa i tak… Po kilku dniach doszedłem jednak do siebie i wziąłem do ręki ostatni czerwcowy numer tygodnika „Od RZECZY”. Czytając, uznałem, że rzadko tytuł jakiegoś periodyku jest aż tak adekwatny do treści. Bo proszę, już we wstępniaku red. nacz. pisze o „zadyszce” Pawła Kukiza. Ale nie wiadomo czy to dobrze, czy źle? A jeżeli tak lub tak, to dla kogo dobrze, a dla kogo źle? Nie wiadomo nawet, czy dla samego Pawła Kukiza to dobrze czy źle, że ma zadyszkę i co ta tytułowa „zadyszka” ma znaczyć. Ale cóż, wszak czytamy „Od RZECZY”…

Na następnej stronie jest spis treści… Hmm… Zwykle tak to się nazywa, ale tu to raczej spis tytułów i rubryk… A co tam, nie będę się czepiał. Nich będzie „spis treści”, który pominąłem, bo obok, na tzw. widzącej (kto wie, co to znaczy, ten wie, a jak ktoś nie wie, to wielkiego zmartwienia nie ma) reklama sygnowanego tytułem tygodnika „Od RZECZY” miesięcznika „Historia”, który – jak głosi wpis na tej reklamowej stronie (pewnie zgodnie ze starą anegdotą o tym, jak to syn zwrócił się do swej matki – Matka, chwolą nos. – A kto – pyta matka. – Wy mnie, a jo wos – odparł syn) – jest „Najchętniej czytanym miesięcznikiem historycznym”… No cóż? Jeżeli, dajmy na to, na Azorach znalazłby się jeden numer tegoż miesięcznika i członkowie wycieczki z Polski wyrywaliby go sobie z rąk, to zaiste, zapewnienie z reklamy nie mijałoby się z prawdą, ale w reklamie nie jest powiedziane, gdzie ów miesięcznik jest najchętniej czytanym, a skoro tak, to można przyjąć, że jest takim w całym Wszechświecie, a nawet w jego okolicach. I racja, albo raczej tromtad-racja…

Przewracam stronę i rubryka „Listy”. Nieważne o czym i kto je pisze, ani kto i jak odpowiada, bo to zawsze jest wybór subiektywny. I taką rubrykę lubię w każdym piśmie, bo z jednej strony świadczy o tym, że ktoś pismo czyta, z drugiej, że redakcja docenia czyjś trud i udostępnia swoje łamy na tego trudu pokazanie. I bardzo dobrze… Listami też zajmuje się w głębi numeru red. Ziemkiewicz, który stwierdza, że „listy w obronie obecnej władzy piszą dziś ci, dla których zmiana oznacza utratę kontraktów z państwowymi urzędami”. Omawia tylko trzy, a właściwie tylko jeden, bo dwa pozostałe jedynie wspomina. Tym jednym jest „list otwarty” dr. Kazimierza Bulandry, właściciela firmy Systemy Alarmowe (sic! – przyp. MJZ) KABE, skierowany do Moniki Olejnik i zarzucający jej, że „ustawia się pod nowe rządy”. Czytając Ziemkiewicza przypomniała mi się z dzieciństwa – nie wiedzieć czemu – bajka pt. „Jak górnik Bulandra diabła oszukał”…

A obok rubryki LISTY znany były bramkarz Jerzy Dudek, sam będąc obywatelem, reklamuje OBYWATELA, czyli zegarek Citizen (wg mnie paskudny i na dodatek „elektryczny”, zatem taki, jakiego „elegancki mężczyzna nosić nie powinien”). Za Dudkiem, zresztą w zgodzie z porządkiem alfabetycznym, „dwaj panowie G” z dwukolumnową rubryką w założeniu prześmiewczą, ale ewidentnie proszącą się o trzecie „G”. Piotr Semka jako „Obserwator” opatruje swój komentarzyk ostrzeżeniem o „wszelkich prawach zastrzeżonych”; ani chybi do swych obserwacji. Tym razem dotyczących Leszka Millera, który jest „stary, ale jary” i który „rulez”. Chyba w rozumieniu „rządzi”, choć nie śmiem zgadywać myśli autora, bo zdarza im się błądzić.

Podobnie jak prezesowi Lisieckiemu, który jako właściciel tygodnika „Wprost” przywłaszczoną przez ten tygodnik Nagrodą Kisiela wyróżnił red. Lisickiego, rednacza tygodnika „Od RZECZY”, wydawanego przez spółkę, której właścicielem jest tenże sam prezes Lisiecki. Relację z tego zamieszcza oczywiście tygodnik „Od RZECZY”, bo przecież nie od rzeczy jest pochwalić się wszem i wobec samemu, bo – a nuż – nikt tego nie zauważy, a nawet jeśli, to złośliwie może przemilczeć. A przecież „prestiżowa Nagroda Kisiela w dziedzinie Publicysta” należy się red. Lisickiemu, jak psu buda. I bardzo dobrze, tym bardziej, że wg ekspertów z Newton Media – jak podaje tygodnik „Od RZECZY” – jest on, tygodnik, którego rednaczem jest red. Lisicki, liderem wśród najczęściej cytowanych ogólnopolskich tygodników. Ot, co!!! Ale między Kisielem a rankingiem cytowań red. Ziemkiewicz stwierdza, że „Kaczyński nie może odejść”, a red. Magierowski, że „Amerykanie pdsłuchują, bo mogą”, ale nie dlatego, że ktoś im pozwala, ale dlatego, że pozwalają im na to ich możliwości techniczne!

To, co do tej pory przeczytałem, choć już niepokojące miało okazać się absolutną błahostką wobec „Tematu tygodnia”, którym była pięcio(!)kolumnowa (nie licząc całokolumnowego zdjęcia) rozmowa specjalisty od mikrośladów (szczególnie trotylu) tzw. redaktora Cezarego Gmyza z jego Przywódczą Wielkością, samym Jarosławem Kaczyńskim o „potrzebie zmiany władzy”. Prezes PiS ocenia, zapewnia, przekonuje, wspomina, wypomina, krytykuje, chwali, zapowiada, relacjonuje, ma pomysły i stosunek do… (żeby nikt nie pomyślał, że z…), a także wątpliwości oraz rozważa, ale z pewnością nie wyjazd do Sulejówka, o co dość obcesowo i albo odważnie, albo bezrozumnie zapytał już w pierwszym pytaniu red. „Trotyl” Gmyz. Brnąłem przez tę rozmowę z tzw. mieszanymi uczuciami, aż do momentu, gdy odetchnąłem z ulgą i przestały mi się pocić ręce, bo Prezes stwierdził (zapewne tzw. ciepłym głosem), że w PiS: nie ma ŻADNEJ (przyp. MJZ) żądzy zemsty”!

Ale czy można temu wierzyć? Bo już na stronie następnej współspecjalista od „usuwania złogów komunistycznych” z Polskiego Radia, czyli były jego prezes, Krzysztof Czabański pochylił się nad losem „grillowanego” Andrzeja Dudy. Przedstawił przy tym listę tych, którzy tej torturze poddali prezydenta elekta i jakie zastosowali narzędzia. Ponownie zatrwożony przewróciłem kartkę i zderzyłem się z Jamesem Bondem polskiej sceny politycznej, czyli panią premier in spe Szydło, Beatą Szydło, która z kolei zatrwożyć musiała Prezesa stwierdzeniem: „Nie dam się sterować”. I bardzo dobrze…

Po premier (in spe) Beacie, przyszła kolej na obecną premier Ewę, która w opinii tzw. red. Gursztyna sprawiła, że „PO łapie oddech”. Ale ten „oddech” jest sztucznie wspomagany jakimiś dziwnymi inicjatywami, którymi kierują jakieś dziwne osoby, które np. od lat są autorami „Gazety Wyborczej”, a na dokładkę publikują swe felietony na stronach „Polityka ekstra”. Tego zdania jest wspominany już wcześniej, bystry obserwator Piotr Semka, który w rubryce „Apolityczny” Instytut gruntownie analizuje powołanie Obserwatorium Debaty Publicznej, które w składzie siedmioosobowym ma „zajmować się badaniem życia publicznego, które ostatnimi czasy się radykalizuje”. Red. Semka dziwi się dlaczego takie „coś” powstało dopiero teraz i dlaczego na tego czegoś czele stanęła ta, a nie inna osoba (Karolina Wigura)? Red. Semka uważa, że odpowiedzi należy szukać w powiązaniach ODP z „jednym nurtem ideowym”, a przez p. Karolinę z „jedną z partii walczących o wejście do Sejmu tej jesieni”. Z kontekstu wynika, że ten nurt i walkę reprezentuje..? Brawo! Tak jest – Platforma Obywatelska, a jakże by inaczej?

I CO TERAZ? A teraz jest groch z kapustą, nie licząc naprawdę ciekawej rozmowy Jacka Przybylskiego z Szewachem Weissem, który właśnie obchodzi swe 80. urodziny i zapewnia w tytule, że „nie zostanie już prezydentem Polski”, na co wielu ludzi (nie – osób) musiało odetchnąć z wyraźna ulgą… Bo to mamy i krakowski „desant” na PISF, i jakiś „obywatelski ruch na rzecz wspierania naprotechnologii” (naturalnej, jak przekonują wojujący z in vitro, metody leczenia niepłodności) i powrót do niewyjaśnionego tak naprawdę do dziś zaginięcia przed 23 laty poznańskiego dziennikarza Jarosława Ziętary w recenzji z książki dwóch kolegów zaginionego, a najpewniej zamordowanego, dziennikarza, w której snują oni domysły o roli służb specjalnych w tym zdarzeniu. A potem jeszcze kuriozalny tekst zastępcy naczelnego, Andrzeja Horubały, który obejrzał dopiero teraz serial „Służby specjalne” Patryka Vegi i kilkakrotnie zdziwił się, jaki to „dziwny” film, choć świetny on jest w zasadzie, ale „sprawia wrażenie dezinformacyjnej wrzutki i przesuwa wszystko w dziedzinę rozrywki. I może o to w tym wszystkim chodzi?” – dramatycznie pyta na koniec. A to przecież nie tyle „dziwny”, co bardzo zły film. Knot, jednym słowem.

Ale cóż, Andrzej Horubała miewa różne zastanawiające odloty. Ot, jak choćby ten, któremu w ostatnim czerwcowym numerze „Newsweeka” poświęca wspaniale, z wielką delikatnością i smutkiem, napisany tekst Piotr Bratkowski pt. „Drżący szantażysta”. Tekst, w którym bez emocji, ale dobitnie i jednoznacznie ukazuje podłość Horubały. Ten bowiem w swoim tekście poświęconym nowej powieści Andrzeja Pilcha stawia mu zarzut, że „uprawia wobec czytelników moralny szantaż”, „obnosi się ze swoim parkinsonizmem” i „celebruje go”, a nawet wręcz wymusza na czytelnikach akceptację dla swych „pokracznych” dzieł, „strasząc samobójczymi próbami”. Znam Andrzeja Horubałę, choć może nie najlepiej, ale od wielu lat. I nie wiem, jak wrażliwy ojciec bodaj pięciorga dzieci, jest w stanie postawić tak karkołomne, nieetyczne i hańbiące siebie zarzuty ciężko choremu pisarzowi? Ale może wytłumaczenie tkwi w zachwycie nad wyjątkowo fałszywym intencjonalnie wg mnie, ale zapewne swymi intencjami pasujący Horubale, filmem Vegi…

Wracajmy na strony „Od RZECZY”, na których aż roi się od coraz bardziej tłumaczących tytuł tygodnika materiałów. Rozmowa z serialowym Ryśkiem z „Klanu” pokazuje, że nie jest prawdą, że „wszystkie Ryśki to fajne chłopaki”, przynajmniej dla – jak mówi Piotr Cyrwus, aktor grający owego Ryśka – „rządzącej jeszcze teraz partii liberalnej, która traktowała kulturę per noga”, bo zawsze mówił – jak sam przyznaje – że „nie można na nią głosować”. Następnie Krzysztof Masłoń, mój były redakcyjny kolega z „Rzeczpospolitej”, zapewnia, że „Pietrzak nie żartuje” w swoim zbiorze felietonów. Oj, zrobiło mi się… „straszno”? Nie! Zrobiło mi się głupio, bo od czasu, gdy ten niezapomniany twórca i odtwórca kabaretu „Pod Egidą” postanowił zostać prezydentem RP i wystartował w wyborach i nie był to, niestety, żart Janka P., każdy jego występ oznaczał jedno, że będzie coraz głupiej.

I w tym p. Janek naprawdę „nie żartuje”, o czym solennie zapewnia Krzysiek Masłoń. A na następnych stronach tenże mój były redakcyjny kolega (on był w kulturze, ja w zagranicy) pisze o antysemityzmie Herlinga-Grudzińskiego, który był Żydem, ale który był zły na to, że Żydem jest… No, po prostu w nurcie dzieła, że użyję tego – tfu, na psa urok – rusycyzmu, czyli „Od RZECZY”.

Dalej mamy powątpiewanie w koalicję PiS – Kukiz, o zwalczaniu wizerunku Polski, jako „narodzie sprawców” i – jak mawiają Anglicy – last but not least, Tomasz Terlikowski, naczelny publicysta konfesjonałowy poddający brutalnej recenzji, a właściwie odsądzający od czci i wiary swego szefa, czyli Pawła Lisickiego za jego „wielki akt oskarżenia” papieży Pawła VI, J.P. II, Benedykta XVI i Franciszka za ich uległość wobec… islamu, którym jest jego książka Pt. „Dżihad i samozagłada Zachodu”. W jakiś sposób, choć może ździebko naciągany, wiąże się z tym rozmowa dwóch „smutnych” panów. Jeden to Piotr Naimski, były szef UOP, a drugi to niejaki Piotr Wojciechowski – jak podaje redakcja – ekspert ds. służb specjalnych. W pierwszej chwili pomyślałem sobie, że czasy niepewne, to i warto poczytać, co też do powiedzenia mają ci, którzy może i nie przytłaczają wiedzą merytoryczną i podejściem do faktów, ale qien sa ve, jak mawiają mieszkańcy miejsca mego chwilowego pobytu… Już samo zdjęcie ilustrujące tę rozmowę wskazywało, że nic z tego, że zanudzimy się, tzn. zanurzymy się w historii sprzed bez mała ćwierci wieku, bo na owym zdjęciu mec. Jan Olszewski jako premier, a w tytule stwierdzenie, że „Bez rządu Olszewskiego nie byłoby lustracji”. No, nie ma dzisiaj dla Polski i Polaków ważniejszej rzeczy. Po prostu! Wyborcze osiągnięcie Kukiza redakcji Lisickiego nie rusza. Mogłem się tego spodziewać, bo przecież we wstępniaku rednacz pisał o Kukizowej zadyszce, więc o co chodzi?

Następnie grochu z kapustą ciąg dalszy. Bo to i o dzieciach, które po II wojnie światowej rodzice chcieli oddać w dobre ręce i o tym, że jeżeli ktoś ze świata lub z samych Stanów wybiera się gdzieś dokonać aborcji, to niech nie wybiera się do Teksasu, bo stan ten – jak zapewnia „Od RZECZY” – „wygrywa z przemysłem aborcyjnym”.

A, i okazuje się, że redakcja „Od RZECZY” martwi się, piórem Marka Magierowskiego, „bólem głowy Putina”. To jednak zmartwień nie wyczerpuje, bo na następnych stronach „zostaną tylko bogacze i prekariusze”, choć ze znakiem zapytania. A potem pełne zaskoczenie… Bo, co prawda tytuł „Sukces rodzi ryzyko” ma pewne zabarwienie niepewnością, ale ogólnie ma wymowę pozytywną, co musi zastanawiać. Dlaczego? A dlatego, że opisuje osiągnięcia Rafała Brzoski, twórcy InPostu i większościowego właściciela Grupy Integer.pl, i od trzech lat jednego ze 100 najbogatszych Polaków. A przecież przetargowy sukces InPostu w starciu z Pocztą Polską, to rezultat oparcia jego działalności na umowach śmieciowych. Jak zatem środowisko pro-PiSowskie może wychwalać „coś” takiego? To po pierwsze, a po drugie – Rafał Brzoska był jednym z, ale za to najpoważniejszych, sponsorów zlotu blisko 7 tys. ludzi na inauguracyjnym spotkaniu ruchu Nowoczesna.pl Ryszarda Petru. Więc? O co tu chodzi? Czyżby R. Brzoska zaczynał halsować w kierunku innej mariny?

Z kolei dalej lekka pochwała rządu za projekt regulujący rynek pożyczek gotówkowych, który „idzie w dobrym kierunku”. No proszę! Otrząsnąłem się z amoku wywołanego monotonnym biciem w bębny niemocy i niewiary oraz chaosu i ruiny, a jednocześnie będące dytyrambami na cześć zmiany. Gdy do niej dojdzie, oby nie była to zmiana, o której mowa w powszechnie opowiadanej za partii nieboszczki anegdocie o tym, jak to w pułku Armii Czerwonej dowódca na apelu mówi: Żołnierze, nasz wywiad doniósł, że w armii amerykańskiej żołnierze zmieniają bieliznę trzy razy w tygodniu. Od przyszłego tygodnia wy będziecie ja zmieniać pięć razy w tygodniu! I dowództwa nie interesuje, kto z kim będzie ją zmieniał! Ale coś mi mówi, że po powyborczej zmianie nie bardzo będziemy się mogli połapać kto z kim i co na co zmienił/zamienił. Po prostu z rozumem możemy się nie znaleźć i poczuć się, jak ten stryjek, co zamienił siekierkę na kijek…

A bo to pierwszy raz? A czytając dalej ten numer „Od RZECZY” coraz bardziej dochodziłem do wniosku, że tytuł tygodnika jest trafny, jak żadnego innego. A gdy na ostatnich stronach pani prof. Jadwiga Staniszkis zajęła się jakimś przedrukiem tekstów, które w roku… 1968, po upadku praskiej wiosny, wymienili Milan Kundera i Vaclav Havel i odniosła to do braku dyskursu politycznego na podobnym poziomie w Polsce, pomyślałem – jakie to szczęście, że mamy wakacje… A utwierdził mnie w tym Waldemar Łysiak, który wakacji nie ma chyba nigdy. I szkoda, bo staje się jego pisanina coraz bardziej niezrozumiała. A przecież ten wybitny specjalista od napoleońskich fortyfikacji potrafił swego czasu (niestety był to czas tzw. komuny) pisać niezwykle zajmująco.

I CO TERAZ, gdy dotarłem do końca tego numeru? Złożyłem go na oparciu fotela z przeświadczeniem, że cała redakcja jest absolutnie świadoma zamieszczanych treści, które tak niebywale konweniują z tytułem… I wtedy dotarło do mnie, że tytuł odczytałem dość mechanicznie i bez tzw. zrozumienia. Choć doprawdy trudno zrozumieć, jak pisząc całkowicie OD rzeczy można nadać tym bajdurzeniom tytuł „DO RZECZY”, a więc całkowicie przeciwny jakiemukolwiek sensowi, że o zdrowym rozsądku zmilczę…

Wakacyjne czytanie – 2.07

Rok szkolny za nami. Nie wszyscy zdali, ale co tam, dla wszystkich zaczęły się wakacje, choć są tacy, a raczej takie, którzy, a raczej które twierdzą, że żadnych wakacji nie będzie. Przynajmniej dla niektórych. Ale cała reszta wakacje zaczyna. Jeżeli nie dosłownie, pakując walizy i ruszając z domu, to w każdym razie przynajmniej już wpadła w wakacyjny nastrój. Ja, choć to trudno tak do końca nazwać wakacjami, już wyleciałem z domowego gniazdka. A lecąc zabrałem ze sobą niemal wszystkie tygodniki, które w ostatni poniedziałek czerwca trafiły do sprzedaży. I tak między innymi, zwyczajowo i od lat kupowanymi tytułami po raz pierwszy zgarnąłem z półki kolejne numery tygodników „w Matni” i „Od RZECZY”… Lekko przygięty – najpewniej pod ciężarem gatunkowym zawartych treści – udałem się do samolotu…

Lecąc zabrałem się do czytania. Zacząłem od tygodnika „w Matni”… Istna feeria tematów! Jakież bogactwo języka! Jaki wachlarz poglądów! No nie! Co ja wystukuję? Nie poglądów, a poglądu! Tak jednego poglądu! Jednego, ale za to, skoro jeden, to musi słuszny on – ten pogląd – być. I pewnie taki dla autorów jest. Chociaż… Czy oni wszyscy faktycznie tak uważają i tak myślą? Czy ich nikt pod groźbą (może i karalną) albo szantażem nie zmusza do ich zglajchszaltowania?

Ot, weźmy tytuły… Tuż za okładką, na str. 3. „Prawo przeciw ochronie życia”, za spisem treści, na str. 8. „Zdegradować gen. Kiszczaka”, „Kreaturki w panice” (o politykach PO), „Wygaszone filary Platformy”, „Europosłowie PO pod lupą”, „Odmęty sprawiedliwości III RP”, „Polska w ruinie”, „Spowiedź świń”, „Czarne helikoptery nad III RP”… Nawet nie trzeba ani słowem wyjaśniać o czym też autorzy owych publikacji piszą. Tego domyśliłby się nawet mój buldog francuski, gdybym… takiego miał. Ale gdybym miał, to by się domyślił z pewnością.

A potem artykuł z obcymi słowami w tytule o „Wyborczym deja vu”, a treść dowodzi, ze Cezar ponad 2000 lat temu miał rację, gdy przestrzegał: „jak rafy unikaj słów, których znaczenia nie rozumiesz”. Ale autor widać nie znał ani znaczenia użytych przez siebie słów, ani też przestrogi rzymskiego cesarza, bo pisze pod tym tytułem o p. Szydło, która ruszyła w Polskę tzw. Szydłobusem przeklejonym z Dudabusu…

Potem próbowałem nadążyć za rozumowaniem (no, może używam tego pojęcia na wyrost…) europosła Szczerskiego, który w wywiadzie wykłada o „Geopolityce emocji”. Gdy się oswoiłem z wizją „bliskiego współpracownika prezydenta elekta”, znalazłem się pod ostrzałem wraz z Andrzejem Bodnarem, kandydatem PO na urząd Rzecznika Praw Obywatelskich, w artykule pt. „Tęczowy rzecznik wkracza do gry”.

Na następnych dwóch stronach przekonywano mnie, że prezydent Komorowski „przez dwa lata nie znalazł czasu na rozpatrzenie wniosku Kapituły Orderu Virtuti Militari o pozbawienie odznaczeń zabójców oficera WiN „Orlika”. Przy czym najpierw autor udowadnia, że to „odznaczenie zdeprecjonowane”, aby niemal w następnym akapicie wymachiwać pięścią, że to skandal, że odznaczono nim tych, którzy zastrzelili członka walczącego z „komunistycznym okupantem” podziemia i do tej pory im go nie odebrano, jakby to, że ich odznaczono w 1946 roku, było ich winą.

Nie zdążyłem się otrząsnąć pod tym skandalu, gdy wciągnął mnie wir walki z tzw. banksterami, którzy „mają nowy plan – skolonizowanie zmierzającej po władzę opozycji”. No. gdybym już nie był siwy, to bym z pewnością osiwiał z przerażenia!

Na szczęście dla wytchnienia było kilka stron o artystach. Dwóch polskich, z których jeden (syn bardzo popularnego, a zmarłego przed kilku miesiącami, sprawozdawcy i komentatora sportowego) pisze list do swego przyjaciela, a drugi jest „dżentelmenem z akordeonem” i gra m.in. policjanta z Sandomierza. I kilku zagranicznych, którzy dostali i którzy nie dostali, albo odmówili, gdy dostali brytyjski tytuł szlachecki.

Potem trzy książki, jedno przedstawienie teatralne, trochę jazzu w Warszawie oraz o Wodeckim na płycie i o detektywach w telewizyjnych serialach.

A potem wracamy… „Kościół na celowniku” i aż trudno uwierzyć, że autorem tego kuriozalnego w swej wymowie tekstu jest… Ryszard Bugaj. Gdy zdumienie mi odeszło i zdołałem przewrócić kartkę, to znowu dech mi zaparło z radości, gdy przeczytałem tytuł: „Porażka tyrana”. Gdy jednak zacząłem przebijać się przez zawiłość myśli autora okazało, że tytułowym tyranem jest gen. Jaruzelski, który poniósł tę że tytułową porażkę, gdy musiał zaakceptować zgodę władz PRL na przyjazd Jana Pawła II do Polski w 1979 roku.

Gdy oswoiłem się z goryczą porażki Generała, przytłoczył mnie z razu los Polaków na Litwie, jako obywateli (i tu się zgadzam z autorką) drugiej kategorii, a zaraz potem Jan Rokita (tak, tak, ten sam Jan Rokita, choć chyba nie taki sam) przeraził mnie bezradnością Europy wobec imigrantów. A na następnych stronach red. Wildstein kazał mi zazdrościć… Rumunom ichniego wymiaru sprawiedliwości, który „pęta ekscesy oligarchii i ogranicza wszechwładzę (sic! – przyp. MJZ) jej reprezentantów”. Po przeczytaniu nie bardzo rozumiem o co red. B.W. chodzi, ale nie bardzo mnie to zaniepokoiło, bo z reguły nie bardzo wiedziałem, o co też mu szło…

Zaraz za red. Wildsteinem natknąłem się na dwa teksty red. Krystyny Grzybowskiej, z którą pracowałem za partii nieboszczki w redakcji „Sztandaru Młodych”. To znaczy, ja tam zaczynałem swą dziennikarską przygodę, a Ona była redakcyjną tuzą i żoną nieżyjącego już dziś Macieja Rybińskiego, a podówczas jednego z filarów kultowego już wtedy tygodnika „ITD”. W czasie stanu wojennego, albo tuż po nim oboje wyjechali do RFN, skąd wrócili z nimbem walczących niemal od urodzenia o demokrację. W pierwszym red. K.G. rozprawia się z mitem PO jako partii „bardziej europejskiej” od PiS” , gdy w rzeczywistości PO to emanacja chamstwa. W drugim tekście analizuje „nadzieje” Berlina, że będzie on pierwsza stolicą, którą odwiedzi A. Duda już jako prezydent.

Na kolejnych stronach redakcja „w Matni” dała mi, co prawda, odetchnąć od polityki, ale za to kazała mi zająć się swoim zdrowiem, co wcale mnie nie uspokoiło, a wręcz przeciwnie. Potem okazało się, że władza fałszuje moje i – na szczęście – nie tylko moje, ale wszystkich Polaków zarobki, „tworząc fałszywą rzeczywistość”. Na szczęście na kolejnych stronach uspokoił mnie dr. Janusz Szewczak, od lat ekonomiczny guru prawicy, zarabiający jako główny ekonomista SKOK. Janusz (znamy się od kilku ładnych lat) zapewnił mnie, że „nowa władza musi odzyskać znaczną część najbardziej wartościowego i dochodowego majątku narodowego”, bo „bez tego nie da się stworzyć państwa sprawiedliwego, sprawnego i bogatego”. I bardzo dobrze, pomyślałem i przeszedłem do następnej strony…

A tu o mały włos nie straciłem przytomności z przerażenia, bo oto przedstawiono mi listę krwiożerczych bestii, które na mnie czyhają, gdy tylko nieopatrznie pojawię się tam, gdzie grasują. A grasują prawie wszędzie! Czytając to byłem nawet gotów do zmuszenia pilotów do zawrócenia do Warszawy, ale zanim poderwałem się z fotela z zamiarem wtargnięcia z wykałaczką do kabiny pilotów, postanowiłem dokończyć lekturę tego numeru tygodnika „w Matni”, bo może nie miałbym później okazji…

A gdy zajrzałem na następną stronę i przeczytałem felieton red. Jachowicza o tym, że „Kopacz środkiem płatniczym”, a pod nim aktorka Łaniewska zapewniła mnie, że jej „Prysły zmysły…” moja chęć natychmiastowego zawrócenia maszyny do/na Chopina, zaczęła mi mijać. I mijała mi wprost proporcjonalnie do czytania kolejnych tekstów… Bo oto red. Mazurek użalił się nad Ludwikiem Dornem, red. Król (znany w niektórych kręgach jako „Rycerz”) podjął się, zakończonej powodzeniem, próby znalezienia odpowiedzi na pytanie „Dlaczego śmierdzi PO?” Otóż, ona śmierdzi „rozkładającymi III RP inicjatywami”.

Zaraz pod nim w swojej rubryce „Lokal dla awanturnych” Witold Gadowski, były dyr. krakowskiego ośrodka TVP „rozprawił się” z Magdaleną Sroką, nową prezes PISFu, która według niego – a jakże – do niczego się nie nadaje. A w swoim felietonie wtórował mu niejaki Świetlik, który „przejechał się” (i według mnie nie bez racji) po odchodzącym prezesie TVP, Juliuszu Braunie. Wisienką na torcie jest chyba nie tylko z uwagi na tytuł rubryki (Na koniec – od A do Zybertowicza) felieton prof. Zybertowicza. Podejmuje on polemikę z dr. Kazimierzem Bulandrą, którego wezwał do „przedstawienia konkretnych, sprawdzalnych danych obrazujących Polskę jako kraj w kwitnącej kondycji. Udokumentujcie pola rozkwitu” – wzywa i podaje dres mejlowy, zapewniając, że odniesie się do wszystkich rzeczowych argumentów.

Zdruzgotany zamknąłem tygodnik i dopiero wtedy dostrzegłem, że nie nosi o tytułu „w Matni”, czego byłem pewien czytając, ale „w Sieci”… Hmm… Jednak tytuł „w Matni”, który przyszedł mi do głowy, gdy przeglądałem go przed kupnem, uważam za znacznie, ale to znacznie lepszy. Oddaje nie tylko ducha zawartości, bo oddaje ducha zawartości, bo o treści trudno tu mówić, ale oddaje także to, co w duszy autorów gra… Cóż to za jazgotliwe baręczenie…

I CO TERAZ? Odpowiedź dał pilot, informując, że za chwilę lądujemy… I bardzo dobrze, bo „Od RZECZY” zostawię sobie na potem… A na razie serdeczności spod Gibraltaru…

MAREK J. ZALEWSKI