Pewnie by i chciała, ale właśnie dlatego starożytni idealiści wsadzili jej w ręce przedmioty, które stały się insygniami sprawiedliwości, a które w jakiś sposób ją krępując, nie pozwalają na zsunięcie opaski. I Temida pozostaje bezradna. Bezradna w sytuacjach, gdy sądy okazują się być ślepe na dowody to winy, to znów niewinności. Bezradna, gdy równowaga szal trzymanej przez nią wagi nie daje się utrzymać. Raz brak dowodów winy przesądza o niej. Innym razem wachlarz dowolnych dowodów gwarantuje niewinność. A sytuacja, gdy sąd z pełną świadomością dopuszcza dowody zdobyte w pogardzie dla prawa, a nawet łamania go z bezwzględną premedytacją?

Ostatnie dni i tygodnie ponownie sprawiły, że refleksje nad tym powróciły niczym nerwica natręctw. Każdy kodeks karny uznaje za przestępstwo nakłanianie do popełnienia przestępstwa. To po pierwsze. Instytucja (a raczej jej funkcjonariusze) powołana do ścigania przestępstw robi coś (fałszuje dokumenty z pieczątkami i podpisami) rękoma swych funkcjonariuszy, za co każdy obywatel byłby postawiony przed sądem i skazany. A tej instytucji (jej szefom) uchodzi to niepostrzeżenie, choć wszyscy, łącznie prokuraturą i sądem o tym wiedzą! To po drugie. A po trzecie, w wyniku popełnienia przestępstwa (nakłanianie) przez funkcjonariuszy tejże instytucji, zostaje skazana osoba, którą do popełnienia innego przestępstwa, ale w tym samym ciągu zdarzeń, nakłania agent tejże instytucji, która ma tego rodzaju przestępstwom przeciwdziałać i je wykrywać. I po czwarte – sąd uznaje, że wspomniana instytucja nie popełnia przestępstwa przestępstwo popełniając! Że zawiłe? Że nie bardzo wiadomo o co chodzi? Że trudno coś z tego zrozumieć? A, no właśnie! Zaiste zawiłe! Zaiste, można się zatracić, w kombinowaniu o co tak naprawdę chodzi! Zaiste, trudno to pojąć!

I co z tego? Nic. Takie samo nic, jak w przypadku pewnego wysokiego urzędnika Kancelarii Premiera, który złamał prawo, bo na czas nie zrobił tego, co prawo nakazywało. I co? I nic. Ale na tym nie koniec. Wysoki urzędnik Kancelarii Premiera brnął w kłamstwa, które mu udowodniono. I co? I NIC! Czy ów urzędnik poniósł konsekwencje swych kłamstw i łamania prawa? Żadnych! A co by spotkało w takich okolicznościach zwykłego obywatela Bolandy? Na początek trafiłby pewnie do aresztu wydobywczego, gdzie by kruszał, niczym przed świętami wiszący za oknem na mrozie zając. A potem byłby proces, ciągnący się może i latami. A jeszcze potem byłby wyrok, który Wysoki Sąd odczytałby siedząc przed karnie stojącymi wszystkimi innymi na sali rozpraw. Wyrok wydawany w imieniu Rzeczpospolitej! To nie byłby wyrok i nigdy nie jest, wydawany przez sąd w jego imieniu, ani w imieniu każdego z jego składu. Sąd wydaje go w imieniu Państwa Polskiego. Suwerennego i pragnącego uchodzić za państwo prawa!

I CO TERAZ? Temida przyjęłaby ten wyrok, jak wszystkie inne – bez wyrazu. Obojętnie. Jeżeli tylko dlatego, że ma opaskę na oczach? To pora znaleźć inne uosobienie sprawiedliwości i prawa. Bez opaski i z mądrością w oczach. Po co? Po to, aby obywatele nie musieli uciekać się do kroków, jakie w filmie „Sami swoi” podjęła babcia Pawlakowa, wciskając granaty Pawlakowi, udającemu się na rozprawę do sądu, ze słowami „Sąd sądem, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie”. Bo, zaiste, niektóre orzeczenia sądów mogą wprawić w osłupienie relatywizmem w podejściu do prawa… Graś, Sawicka, Kamiński, Darski, Doda…

Bo stało się – 19.06

Zwykle było tak: mecz otwarcia, mecz o wszystko i mecz o honor… Teraz stoimy przed alternatywą: albo mieliśmy mecz otwarcia i dwa mecze o wszystko, albo dwa mecze otwarcia i jeden mecz o wszystko. Tak, czy owak los nam oszczędził meczu o honor. I bardzo dobrze, bo mogło by się okazać, że i honor postawilibyśmy nie na taki wynik. A wtedy… Jak żyć bez honoru?

Grecy, jak się okazuje, wygrali i mecz otwarcia (bo choć go zremisowali, to uzyskany w nim punkt, pozwolił im zakwalifikować się do kolejnej rundy), i  wygrali mecz następny, bo choć go przegrali, to przegrali z niespodziewanym triumfatorem grupy, i wygrali mecz o ostatni, który okazał się  dla niuch meczem zarówno o wszystko, jak i o honor. Co prawda nigdy i nigdzie nie manifestowali tego, że na szali stawiają właśnie honor, ale grali  w tym ostatnim meczu grupowym tak, jakby stawką było wypadnięcie nie z EURO, ale z euro…

My graliśmy, jak zwykle. W meczu z Grecją zagraliśmy głupio i tylko szczęściu Tytonia zawdzięczaliśmy uratowanie remisu. A mecz ten jeszcze raz udowodnił, że nie potrafimy wykorzystywać szans, przed którymi stajemy. Z kolei w meczu z Rosją, remis zawdzięczamy – tak to widziałem w telewizji – sędziemu, który dość łagodnie z nami się obchodził, co było najbardziej widoczne, gdy nie podyktował rzutu karnego po faulu któregoś z naszych zawodników na zawodniku rosyjskim, który właśnie miał oddać z kilku metrów strzał do praktycznie pustej bramki.

No, ale jako kibice EURO 2012 mamy z głowy. Organizacyjnie dalej ciągniemy ten wózek, który toczy się od 8 czerwca z przyjemną lekkością. Bardzo przyjemnie obserwuje się sprawność organizacyjną, która nie jest naszą cechą charakterystyczną. Póki co, mimo odpadnięcia drużyny, EURO wygrywamy. Będzie nas to, co prawda kosztowało miliardy złotych, ale może i warto było te żabę jeść. Oczywiście, jak zwykle, popełniliśmy mnóstwo błędów w trakcie negocjacji z UEFA, bo mogliśmy znacznie nasze koszty ograniczyć, ale… Ale walczyć o swoje chyba się już nigdy nie nauczymy.

I CO TERAZ? Smuta? Nie. Mnie nie smuci nasza klęska, bo to była klęska. Nie wyjść z „grupy marzeń”, a tak przecież nazwano grupę, do której trafiliśmy, to klęska i to zwielokrotniona tym, że graliśmy u siebie i jako gospodarze nie musieliśmy dawać z siebie wszystkiego w eliminacjach. Mnie to nie smuci, bo mam nadzieję, że Donald Tusk, tracąc parawan z logo EURO, zorientuje się, że stal za nim bezradny w obliczu znacznie ważniejszych spraw. Warto wreszcie schować „gałę” – jak wyraził się o piłce – do worka i zapomnieć o platformianych piłkarskich wtorkach. Pora zająć się kombinowaniem, co tu zrobić, aby ożywić zwalniającą gospodarkę. W krótkich spodenkach lub szalikach na szyjach „obradujący” rząd nie wygląda poważnie. Pora najwyższa przyjrzeć się temu, co dzieje się poza boiskowym trawnikiem. A poza nim, panie premierze, jest znacznie ciekawiej niż na jakimkolwiek boisku…    

Nie ma njusa – człowiek nie pogryzł psa – 13.06

No właśnie… A przecież prasa, radio i telewizja, a raczej blisko 100 proc. pracujących tam redaktorów i dziennikarzy na to liczyło i zacierało ręce. Ależ będzie się działo – aż pocili się z przejęcia, co i raz ocierając pot z rozpalonego czoła i wycierając w spodnie pocące się dłonie. Krew miała płynąć ulicami, miasto miało tonąć pod tsunami syren karetek pogotowia i wozów strażackich oraz policyjnych radiowozów. To miał być kibolski Armagedon… Przecież mecz Polska – Rosja rozgrywany w ramach EURO 2012 i to w dzień Święta Rosji musiał przerodzić się w Bitwę Warszawską.

I co? Kompletne rozczarowanie. Miast wojny i hekatomby ofiar ledwie kilkudziesięciu bezmózgich obszczymurów przykładnie położonych na „glebie” przez niezwykle sprawnie działających policjantów…  Napięcie budowano w mediach konsekwentnie. Do tej kampanii media wciągnęły nawet funkcjonariuszy publicznych z minister Muchą na czele, która podjęła się nawet próby wyperswadowania Rosjanom rozłożenie się obozem z Bristolu. No bo jak to? Przecież to obok mentalnego sanktuarium wznoszonego przez oszołomów co miesiąc od dwóch lat. Rosjanie uznali tego rodzaju apele za jakieś nieporozumienie, a ponieważ oni – jako pragmatycy – wiedzą, jak postępować w takich razach. Zadzwonili lub poszli gdzie trzeba  i 10. czerwca pojawili się liczną delegacją z pięknym wieńcem, który złożyli pod tablicą poświęconą katastrofie w Smoleńsku. Tym gestem wybili dużą część zębów wszystkim tym, którzy ostrzyli je sobie na podjudzaniu do rozróby.

Dużą część reszty zębów wybili bezpośrednio ulicznym bandytom, a pośrednio dziennikarskim hienom, policjanci i ci spośród kibiców, którzy z jednej strony „zglebowali” bandytów, a z drugiej potępili bezmózgowców i przeprosili tych, przeciwko którym kibole się zwrócili. Zapowiadane przejście zorganizowanej grupy rosyjskich kibiców, o którym odpowiednie władze zostały powiadomione, media przedstawiały niemal jako „rozpoznanie bojem”, a z pewnością nie brakowało oskarżeń o prowokację. A tymczasem kibice „sbornej” zebrali się, ruszyli w ordynku ku stadionowi (ciekawe, że na czele tego pochodu Rosjanie nieśli transparent z napisem: „Do przodu bez Putina”) i doszliby tam bez przeszkód i w sportowej atmosferze, gdyby nie garstka polskiej hołoty, która dała się ponieść atmosferze nakręcanej przez idiotów z mediów. A że to garstka, to widać było po meczu, który okazał się być przednim widowiskiem. Remis był wynikiem sprawiedliwym. Kibice, prawdziwi kibice obu stron, byli usatysfakcjonowani. Ba! Byli zadowoleni z takiego właśnie wyniku. Ale hołota nie śpi. Hołota czuwa. Hołota musi zaistnieć. Na szczęście policja pokazała tej hołocie, że jej miejsce jest „na glebie” z rękoma skrępowanymi na plecach. Ale normalnym ludziom jest wstyd za tę hołotę. I za te hołotę przepraszamy. Przepraszam i ja!

I CO TERAZ? Niech trwają te igrzyska. Starajmy się eliminować hołotę. Nie ulegajmy też notorycznym kretynom z mediów. Oni też powinni zostać „zglebowani”! To – nie obawiam się przerysowania tej sytuacji – oni są odpowiedzialni za język konfrontacji, język niechęci, język wrogości, język nienawiści, język podżegania! Oni powinni zostać osądzeni, i to surowo, za to ciągłe szczucie człowieka na psa, bo to dopiero będzie NJUS, niestety!