Zastanawia się w aspekcie historycznym nad istnieniem niepodległej Polski w czasach Kongresu Wiedeńskiego. Wielkie mocarstwa uważały, że takie istnienie nie jest niezbędne, a nasz kraj raczej był przeszkodą na drodze do szczęśliwego świata. Podaje przykłady rozpadu ustanowionych porządków, łącznie z rozpadem Unii Europejskiej, ale i przytacza pozytywne głosy o Polsce.

Sam ocenia negatywnie obrady Okrągłego Stołu; może z Francji widziałby lepiej, gdyby zmiana ustroju nastąpiła w formie krwawej rewolucji, nie zaś pokojowego przekazania władzy przez PZPR opozycji, czyli „Solidarności” i jej doradcom. Pisze negatywnie o „Gazecie Wyborczej”, a także o rodzinie Adama Michnika czy o doradcach „S”, jak Geremek, wiele słów pada o początkach tzw. transformacji ustrojowej, w oparciu o uniwersyteckie autorytety francuskie.

Autor wskazuje na wyjątkowe zafałszowanie historii, zarówno Polski jak i innych krajów, wspomina przy okazji kolaborację Francuzów z Hitlerem; pisze o słabości Rosji, o polskich dziennikarzach takich, jak Krzysztof Turowski. Książka stanowi też okazję do przedstawienia stosunków polsko-francuskich, które nie były najlepsze przed I wojną światową, zwaną Wielką Wojną, wspomina rolę kultury w poprawie tych stosunków; autor nie rezygnuje z omówienia początków II wojny i zastanawiającej swą trafnością wizji Jacquesa Bainville’a.

Zastanawia się też nad kwestią możliwości uniknięcia wybuchu wojny i nad interesującymi propozycjami Józefa Piłsudskiego pod adresem Francji, której obywatele nie chcieli w ogóle walczyć.

Zwraca uwagę na to, jak obywatele ZSRR, dotknięci stalinowskim terrorem, witali na początku wojaków niemieckich; jak zachowywali się mieszkańcy krajów bałtyckich. Okupacja niemiecka, potem „Radio Wolna Europa”, powołane przez Amerykanów. Czy radio to zostało powołane jako „amerykański żal za grzechy” z powodu oddania Polski na wiele lat w radziecką niewolę.

Interesujące są uwagi autora o Powstaniu Warszawskim, o potężnych siłach polskich w Anglii i o walczącej i doskonale zorganizowanej AK. Wiele miejsca poświęcił autor roli religii w naszym Narodzie, miejscu antysemityzmu i procesowi przesiedlania Żydów do Polski z ZSRR po II wojnie światowej. Witt pisze też o „dziwnej” postawie pisarza Jerzego Kosińskiego, zarówno w czasie II wojny jak i potem, a zwłaszcza podczas emigracji pisarza w USA, gdzie napisał mocno „naciąganą” powieść; pisze także o innych fałszerstwach historycznych, dotyczących np. papieża Piusa XII, zwanego przez radziecką i PRL-owską propagandę „Il Papa Tedesco”, czyli papieżem niemieckim.

Uwagi autora o pedofilii… Wreszcie część książki o Rosji: rusyfikacja Ukrainy, oczernianie Polaków poprzez uznanie ich za kolonizatorów, zbrodnie stalinizmu, okrucieństwo Lwa Trockiego.

A co autor sądzi o Europie? Wspomina o święcie 1 Maja, uznanego za święto państwowe przez totalitaryzmy: stalinowski i hitlerowski. Brak jest wyjaśnienia dla czytelnika, w jakich warunkach i gdzie zrodziło się to święto. Brexit i stosunki angielsko-amerykańskie. Przy okazji autor przedstawia filozofię gender, stosunki historyczne Kościoła katolickiego i laickiej Francji. Chętnie, w różnych miejscach, pisze o swojej ulubionej działce, czyli o wystawach we Francji.

Książka bardzo interesująca, zawierająca wnioski, dotąd dość chętnie pomijane w publikacjach.

                                                                                            Jacek Potocki

Piotr Witt. „Komu Polska przeszkadza”. Wydawnictwo „Prohibita”, Warszawa 2021, s. 259