Następca Nassera, Anwar Sadat, usunął z Egiptu radzieckich doradców gospodarczych i wojskowych i rozpoczął współpracę z Zachodem. Utrata przez ZSRR wpływów w najważniejszym państwie arabskim oznaczała praktycznie wyeliminowanie Moskwy z gry na Bliskim Wschodzie. Tego uszczerbku nie mogły towarzyszom radzieckim zrekompensować ani stosunki z Organizacją Wyzwolenia Palestyny, ani z Irakiem, ani z Syrią. Być może, właśnie dlatego radziecka gerontokracja podjęła decyzję o interwencji w Afganistanie, która uśmierciła Związek Radziecki.

Syria: nerwowe odliczanie – 4.09

Atmosfera wokół Syrii się zagęszcza: atak amerykański może nastąpić nawet w najbliższych dniach. Prezydent Obama wystąpił do Kongresu o zgodę na podjęcie działań wojennych, ale zdominowany przez Republikanów Kongres nie będzie się śpieszył i nie zajmie się sprawą wcześniej, niż 9 września, po powrocie kongresmenów z letnich wakacji. I dobrze, bo włodarze Białego Domu nie jeden raz wprowadziły opinię publiczną w błąd, prezentując spreparowane dowody bezeceństw drugiej strony. W sierpniu 1964 r. administracja przedstawiła Kongresowi fałszywe dowody na to, jakoby w Zatoce Tonkińskiej amerykański niszczyciel „Maddox” został zaatakowany przez wietnamskie kutry torpedowe.

Na podstawie tych „dowodów” Kongres jednogłośnie upoważnił prezydenta Lyndona Johnsona do prowadzenia totalnej wojny przeciwko Wietnamowi Północnemu, bez formalnego jej wypowiedzenia. W 1971 r. ujawniono, że prezydent Johnson dowody te spreparował. Z kolei George W. Bush nie ryzykował i nie prosił Kongresu o żadne upoważnienia, natomiast on i członkowie jego gabinetu twierdzili wszem i wobec, ze Irak ma broń masowego znaczenia, dlatego trzeba obalić iracki rząd. Okazało się, że Amerykanie po wejściu do Iraku nie znaleźli żadnej broni, ponosili częste klęski a Irak, oprócz obalenia dyktatora, popadł w ruinę i do dzisiaj jest terenem walk etnicznych i religijnych. W imię fanaberii fanatyka rozwalono państwo.

Oczywiście, Syrię też można pokonać, mimo wsparcia reżimu Assada przez sojuszniczą Rosję. Choć Rosja najprawdopodobniej w chwili próby nie zaangażuje się w zbrojny konflikt, ograniczając się do słownych protestów dyplomatycznych. Biały Dom prze do wojny, mimo że wywiad amerykański dobrze wie, że miejsce po Assadzie natychmiast zajmą islamscy fundamentaliści, którzy pociągną za sobą pobratymców w Libanie. Śmiertelne niebezpieczeństwo zawiśnie nad Izraelem, nasilą się zamachy terrorystyczne przeciwko Amerykanom i Europejczykom oraz porwania. Zagrożone zostaną proamerykańskie autorytarne reżimy w Arabii Saudyjskiej i Bahrainie oraz rządy emirów w Kuwejcie i Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Zachód może stanąć w obliczu przerwania dostaw ropy i gazu z Bliskiego Wschodu. Teheran nasili działalność antyamerykańską, może nawet powróci do wspierania światowego terroryzmu.

Na tym dość ciemnym firmamencie świecą trzy gwiazdy: parlament brytyjski nie zgodził się, by Wielka Brytania zaangażowała się zbrojnie w konflikt po stronie Amerykanów, jak to było w Iraku. Brytyjczycy źle są wspominani na Bliskim Wschodzie, jako bezwzględni kolonizatorzy i eksploatatorzy tamtejszych narodów. Podobnie premier Tusk z góry wykluczył udział Polski po stronie USA przeciwko Syrii. Rosja i China najprawdopodobniej się nie przełamią, ani amerykańskimi prośbami ani groźbami ani obelgami i nie zagłosują w Radzie Bezpieczeństwa za interwencją w Syrii. Amerykę poprą tylko autorytarne monarchie na Bliskim Wschodzie, które obawiają się teorii domina oraz Australia i Nowa Zelandia, Turcja i Izrael. No i Francja, dawny kolonizator na Bliskim Wschodzie, która przed swą wielkomocarstwową śmiercią wykonać chce spektakularne, w jej mniemaniu, salto mortale.

Opozycja przeciwko Assadowi została zmontowana przez Zachód, by obalić reżim, jawnie antyizraelski i sojusznika Rosji, ale wbrew jej twórcom, przekształciła się w agresywnych islamistów. Czy Amerykanie nie rozumieją, jakie śmiertelne niebezpieczeństwo dla regionu stworzy ewentualne dopuszczenie tych islamistów do władzy? Czy nie wyciągnęli wniosków z niedawno ujawnionej gehenny amerykańskiego fotoreportera, więzionego przez islamistów, któremu cudem udało się uciec? Tak to będzie wyglądało na co dzień, gdy zabraknie Assada.

                                                                                     Jacek Potocki