Powstańcy nie uzgodnili terminu wybuchu powstania z zachodnimi aliantami; polski rząd w Londynie jedynie sygnalizował taką możliwość, a po wybuchu powstania żądał od sojuszników udzielenia powstańcom pomocy. Nie wiedział bowiem o ustaleniach konferencji w Teheranie, na której obszar okupowanej Polski został uznany przez zachodnich aliantów za sferę działań operacyjnych ZSRR, czyli Armii Czerwonej i nasi sojusznicy, tj. Amerykanie i Anglicy nie mieli zamiaru ruszyć palcem w obronie Polski bez zgody Chorążego Pokoju, czyli Józefa Stalina. A ten wiedział, że Powstanie Warszawskie wojskowo było wprawdzie wymierzone w okupanta niemieckiego, ale politycznie w ZSRR: dowództwo Powstania miało pokazać, kto w stolicy jest gospodarzem i właśnie zwycięskie oddziały powstańców miały powitać znajdującą się na Pradze Armię Czerwoną, która miała w którymś momencie przekroczyć Wisłę.

Polscy historycy nie ukrywają faktu, że Stalin początkowo być może i planował udzielenie pomocy Powstaniu, zlecając swoim marszałkom i generałom opracowanie odpowiedniego planu pomocy, ale kiedy premier Rządu Londyńskiego, Stanisław Mikołajczyk w czasie rozmów z nim w Moskwie, kiedy w Warszawie toczyła się walka, odmówił uznania aneksji naszych kresów wschodnich przez ZSRR, radziecki dyktator polecił taki plan anulować. Tym bardziej, że Powstanie Warszawskie nie upadło od razu, ale walczyło do 3 października 1944 roku. Stalin ewidentnie dążył do tego, by Niemcy wybili powstańców i żeby on nie miał z nimi problemów po wojnie.

Powstanie pokazało trafność ponadczasową maksymy: „Umiesz liczyć? Licz na siebie!” Pokazało też umiejętność naszych zachodnich sojuszników do szybkiego podkulenia ogona pod siebie w obronie swoich interesów i do pokazania światu, gdzie mają Polskę.

                                                                                              Jacek Potocki