Stąd całkowita wina za ostrzelanie z granatnika polskiego Konsulatu Generalnego w Łucku, niezależnie od tego, kto to faktycznie zrobił, leży po stronie władz ukraińskich.  Ten Konsulat Generalny RP działa w bardzo wrażliwym dla Polaków Łucku, stolicy obwodu wołyńskiego.

Zarówno Polacy jak i Ukraińcy pamiętają rzeź wołyńską, dokonaną przez odziały UPA w latach 1943-44 przede wszystkim na 60 tysiącach Polaków. Niestety, mimo wrogiej atmosfery, jaka otacza na tamtym terenie do dzisiaj to wydarzenie, jak i Polaków, Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP najwyraźniej bagatelizowało sprawę bezpieczeństwa placówki, opierając jego ochronę głównie na polskim BOR, nie wymuszając na władzach Ukrainy szczególnego zainteresowania się nietykalnością tej polskiej placówki konsularnej.

Pytanie powstaje, czy Konsulat Generalny był chroniony na zewnątrz przez funkcjonariuszy ukraińskiej milicji mundurowej i tamtejszej służby bezpieczeństwa, czy też wyłącznie od wewnątrz, przez polskie BOR, którego funkcjonariusze siedzieli w budynku? Na dobrą sprawę, coś tu pachnie nie tak, skoro do dzisiaj nie wiadomo, kto ostrzelał polski konsulat z granatnika.

Jeden z wysokich urzędników obecnego polskiego rządu nie wykluczył, że za tą prowokacją stoi Rosja. Może i stoi, ale to Ukraina ma ochraniać placówki dyplomatyczne i konsularne, znajdujące się na jej terytorium. Jednakże wywiązanie się z tego obowiązku jest ewidentnie niemożliwe. Coraz bardziej widać, że Ukraina, ze swoimi „obecnymi aspiracjami euroatlantyckimi”, tak popieranymi przez nasz bohaterski kraj, jest państwem zanikającym, niewydolnym.

Ciekaw jestem, jaki będzie wynik śledztwa w tej sprawie, prowadzonego przez władze polskie. Czy powinno się ze smutkiem założyć, że w tak newralgicznym miejscu, jakim dla Polski i Polaków jest prowincjonalny, niewielki Łuck, ani polskie służby dyplomatyczne, ani wywiad, rozłożony na łopatki przez ciągłe czystki oraz usuwany z placówek przez obecne kierownictwo MSZ nie mają pojęcia, kto za tym aktem stoi, nie mówiąc, że można było temu wydarzeniu zapobiec po prostu wiedząc o nim wcześniej, dzięki codziennym, dobrym kontaktom z miejscowymi władzami lub ze zwykłymi ludźmi.

                                                                                           Jacek Potocki