Ale na wartość twarzy pracuje całe ciało i wszystkie jego organy. Wszakże nie w jednakowym stopniu. Na twarz intelektualisty pracuje mózg. Na twarz celebryty zewnętrze, np. muskuły, piersi – zależy co kto chce wyeksponować. Chociaż pokazanie samych piersi nie gwarantuje ich rozpoznawalności, natomiast można je skojarzyć z wyglądem twarzy. Aha, ta twarz brzmi znajomo, z czymś się kojarzy… Jako się rzekło, na twarz trzeba zapracować. I tak Magda Gessler jest twarzą Ulgiksu na trawienie (a była też twarzą płynu Ludwik). Natomiast Maryla Rodowicz objawiła się twarzą Gellwe (była już twarzą lodów Koral, do spółki z Danielem Olbrychskim). Twarzy w reklamie jest więcej, również męskich. Te nieznane stają się rozpoznawalne i awansują do grona celebryckiego, te już skądinąd uznane podtrzymują swoją obecność wśród ludzi żywych, przypominają o swoim nieodejściu. A przede wszystkim – twarze zarabiają pieniądze. Purysta językowy mógłby się zżąć (od zżymać) na zbitkę „twarz Gellwe”, ale rynek nie dba o treść. Liczy się forma, czyli opakowanie. Z drugiej strony twarz marki to szczebel niżej od ambasadora marki. I prestiż inny, i honorarium.