Porucznik Górska od dłuższego czasu analizuje sprawę „Olina” i prawie ma już sprecyzowany pogląd na jej istotę i źródła, potrzebuje tylko przeprowadzić pewien eksperyment operacyjny, ale kierownictwo jej komórki nie zgadza się na taki krok z braku funduszów.

Po niedozwolonym włamaniu się na stronę komputerową księgowości swojej instytucji Górska stwierdza, że na konto bezpieki właśnie wpłynęły ogromne środki w zagranicznej walucie. Kojarzy ten fakt z wydarzeniami poprzedniego wieczora, kiedy to natknęła się na kilku mężczyzn, wnoszących do gmachu bezpieki kartony. Uświadomiła sobie, że polskie służby otrzymały w sposób nielegalny jakieś fundusze.

Autor równolegle prowadzi w powieści wątek terroryzmu międzynarodowego, w tym zamachów Al-Kaidy na wieżowce World Trade Center w Nowym Jorku, oraz wątek konfrontacji i pogłębiającej się nienawiści między nowymi, zdrowymi politycznie funkcjonariuszami służb, a bezpieczniakami z poprzedniego ustroju, nazywanego popularnie „komunistycznym”, choć w PRL komunizmu w Polsce nie było. Bo porucznik Ewie Górskiej, oddanej bezgranicznie nowej Polsce, w pełni demokratycznej, przyjdzie współdziałać z produktem starej bezpieki, porucznikiem Tadeuszem Kolskim, w poszukiwaniu poradzieckiej broni atomowej w bazie w Bornym Sulinowie, która mogłaby zostać wykorzystana przez terrorystów. Tym się zajmie po odebraniu jej sprawy „Olina”, z rozkazu lewicowych szefów służb.

Harasimowicz relacjonuje dość wiernie sprawę „Olina” i podaje bardzo inteligentnie jej przyczyny. Czytelnik z zainteresowaniem może skonfrontować wersję autora, z tym, co sam pamięta.

No i sprawa tajnych więzień… Wątek ciekawy, przeplatany działaniami polskich służb, w tym dobrze funkcjonującego Biura „B”, czyli „Betki” prowadzącego obserwację zewnętrzną. Ciekawe, że na planie pozostaje po jednej stronie jedyna sprawiedliwa, czyli porucznik Górska, walcząca o prawdę i o wymierzenie sprawiedliwości dysponentom tajnego więzienia w Kiejkutach, gdzie torturowano więźniów, a po drugiej stronie cały aparat polskich służb, kryjący godną potępienia współpracę z CIA. Przy okazji, pojawia się bardzo dużo fachowych sformułowań z dziedziny funkcjonowania tajnych służb. Autor musiał mieć znakomitych konsultantów stamtąd. No i to nieustanne pytanie: „O czym prezydenci Bush i Kwaśniewski rozmawiali na boku, w Krakowie?”

Wiadomo, o czym. Z obu stron padły wtedy deklaracje i obietnice.

Od początku do końca, wciągająca książka, mimo sporego zbioru wulgaryzmów.

Jacek Potocki

Cezary Harasimowicz „ Miejsce odosobnienia”. Wydawnictwo „W.A.B.”, Warszawa 2016