Ks. Oko omawia książkę, zwracając uwagę na 13 rozdziałów. Pisze, że homoseksualizm jest efektem oddziaływania środowiska i bierze początek już w dzieciństwie. Homoseksualiści już w dzieciństwie i w młodości wykazywali zaburzenia w identyfikacji z własną płcią, czuli się mniej związani z własną płcią, dlatego trudniej im było rozwijać cechy dla niej naturalne. U takich dzieci rozwija się kompleks niższości, niedojrzałość i niestabilność emocjonalna.

Ks. Oko pisze o nietrwałości relacji homoseksualnych, ponieważ ich fundamentem są deficyty osobowościowe. Te relacje mogą trwać nawet około pół roku, ale w tym czasie występuje masa innych partnerów seksualnych. Homoseksualiści często są zainfekowani wirusem HIV, co w konsekwencji doprowadza do zachorowań na AIDS. Często chorują też na inne choroby weneryczne. Choroby są konsekwencją faktu, że homoseksualiści z reguły nie stosują żadnych środków ostrożności przy kontaktach seksualnych. Poza tym homoseksualiści, a zwłaszcza działacze gejowscy, wynoszą się ponad wszelką krytykę.

We wprowadzeniu, autor uważa że homoseksualizm jest sprzeczny z tzw. autorytetami, tj. z Bogiem, naturą i nauką, natomiast homoseksualiści przedstawiają homoseksualizm jako coś normalnego, dzieje się tak dlatego, że aktywiści i lobbyści homoseksualni zdominowali wydziały humanistyczne uniwersytetów i innych instytucji oświatowych. Doszli też do Watykanu. Szkoda, że ani ks. Oko, ani autor nie wspomnieli o blokującej walkę z homoseksualizmem w Kościele „Lawendową Mafią”.

Nie udało się naukowo potwierdzić żadnego twierdzenia ideologii homoseksualnej. W poszczególnych rozdziałach autor przedstawia różne aspekty homoseksualizmu. Po pierwsze, homoseksualizm nie jest ani wrodzony, ani uwarunkowany biologicznie. Czytelnik zetknie się w tym miejscu ponownie z poglądem ks. Oko o zaburzeniach w identyfikacji z własną płcią już w dzieciństwie i w młodości, czyli występuje tutaj czynnik środowiskowy. Autor zwraca uwagę na rolę w krzewieniu homoseksualizmu, jako zjawiska normalnego, przez członków Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, dziennikarzy i niektórych polityków w USA.

Autor zwraca uwagę na fakt, że dla biurokracji psychiatrycznej, również pedofilia to zjawisko normalne. Autor zwraca uwagę na mylne, wręcz fałszywe interpretacje niektórych wyników badań nad homoseksualizmem, omawiając takie spostrzeżenia, jak brak przyczyn genetycznych czy hormonalnych homoseksualizmu. Wyjaśnia istotę tego zjawiska, w oparciu o badania psychologiczne, podaje fakty o związkach homoseksualnych, męskich i żeńskich. Uznaje za bajkę czyli nieprawdę, relacje o stabilnym, kochającym się „małżeństwie” osób tej samej płci w różnych krajach. Pisze o chorobach, związanych z homoseksualnym trybem życia.

Geje dość często poruszają temat dyskryminacji homoseksualistów w społeczeństwie. Autor pisze o zjawisku dyskryminacji przez homoseksualistów osób inaczej myślących, w czasach dzisiejszych i w aspekcie historycznym. Pokazuje, że twierdzenia porównujące nieludzkie traktowanie Żydów przez Niemców do prześladowania gejów są nieprawdziwe. Zaleca zastąpienie terminu „homofobia” terminem „homo-awersja”.

Część swej pracy poświęca wychowaniu dzieci przez małżeństwa jednopłciowe, nazywając ten proces „nowoczesną formą maltretowania dzieci”; ta część uzupełniona została osobistymi relacjami ofiar takiego rodzicielstwa.

Na zakończenie książki autor zastanawia się nad ewentualną legalizacją homo-małżeństw; podaje też program na rzecz odbudowy społeczeństwa.

Jest to bardzo potrzebna książka, która przedstawia zjawisko, o którym się mówi i które występuje, również w naszym kraju.

                                                                                              Jacek Potocki

Gerard van den  Aardweg, „Nauka mówi „Nie”. Oszustwo „homo-małżeństwa”. Tłum. Magdalena Czarnik. Wstęp ks. Dariusz Oko. Wydawnictwo „Aromat Słowa”. Kraków 2021, s. 207