W nagrodę za pomoc w naprawie tego statku przybysze, podobni do aniołów, wręczyli dzieciom trzy talizmany. Dagmara otrzymała tytułową spinkę – perłę, a rodzina Krewałowych domagała się jej oddania. Pietia Krewałow otrzymał figurkę.

Autorka pisze o dworku w Sorokowie, a także o ślubie i o pierwszych dniach w małżeństwie Laury Sorokińskiej. Niedługo potem urodzili się dwaj zdrowi chłopcy: Emil i Leon Sorokińscy. Autorka wspomina też I wojnę światową i nękanie Polaków ze strony carskich urzędników, a także Legiony Polskie, pod wodzą Józefa Piłsudskiego.

Dalsze karty powieści przybliżają czytelnikowi postać doktora Roberta Wernickiego, jego fikcyjną chorobę i ucieczkę ze środowiska, opanowanego przez wojska rosyjskie. Niedługo potem dostał się do rosyjskiej niewoli i jako „wywrotowiec” został zesłany do obozu na Syberii, bez prawa powroty do Polski, w ramach wymiany jeńców. Książka zawiera opis warunków, panujących w obozie. Powoli doktor zyskał sobie szacunek współwięźniów, których leczył.

Rewolucja bolszewicka 1917 roku. Nowy komendant „starego” obozu. Doktor Wernicki zyskał sympatię komendanta po dokonaniu operacji chirurgicznej, która uratowała jego ukochaną żonę. Autorka wnosi do powieści ciekawy wątek o znajomości komendanta Terewadze z Józefem Stalinem. Komendant Terewadze najpierw zostaje skierowany do dyplomacji, a następnie – po mianowaniu generałem – zostaje dyrektorem rządowego sanatorium w Kazachstanie. Tam na kurację przyjeżdżał sam Stalin. Przed wizytą dyktatora w sanatorium wysiada elektryczność, którą naprawia więzień polityczny Sorokin, potem zrehabilitowany, a żona dyrektora Terewadze rozpoznaje w nim zaginionego syna z pierwszego małżeństwa. Ponadto, dyrektor ściąga do rządowego sanatorium doktora Roberta Wernickiego, który leczy Stalina z bólu zęba, a jednocześnie wszywa mu w skórę tzw. talizman Namura, który zostawili w swoim czasie dzieciom tajemniczy przybysze z kosmosu.

W książce omówione zostały dalsze losy bohaterów, nierzadko były to losy dość tragiczne. Czytelnik z zainteresowaniem przeczyta wieści o losach pani Beaty Zalewskiej z działu księgowości jednego z warszawskich biur projektowych, o jej kolejnych pracach, o jej przypadkowej znajomości z pociągu, o związku z siostrą Haliną Korzec, która na zawsze chciała wyjechać do Ameryki, a która zaginęła.

Wreszcie, o cioci Paulinie Wernickiej. Dzięki autorce odnosi się wrażenie, że dobre chwile w życiu bohaterowie głównie zawdzięczają tajemniczej perle z kosmosu. Interesujące jest pismo od darczyńców perły, co z nią zrobić. Oni poprosili, by perłę zwrócić, poprzez wrzucenie jej do morza.

Jest to wielowątkowa książka, prawie jak bajka dla dorosłych. Jej zaletą jest historia bohaterów, związana z prawdziwymi faktami, toczącymi się w naszym kraju, bądź wokół niego.

                                                                                              Jacek Potocki

Barbara Tarkowska. „Sekret Zielonej Perły”. Wydawnictwo „Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza”, Warszawa, s. 246