Zasadniczym wątkiem książki jest agresja Rosji na Polskę w roku 2018, przygotowywana z inicjatywy prezydenta Federacji Rosyjskiej, który w tej powieści nazywa się Grigorij Grigorowicz (brzmi prawie jak Władimir Władimirowicz) Rodionow. Jednakże przeciwko rozkazom Rodionowa występuje marszałek Zozow, szef sztabu generalnego. Dochodzi do ostrego podziału w elitach władzy i w społeczeństwie Rosji.

Z kart tej cienkiej powieści przebija prawda, że Sojusz Północnoatlantycki, czyli NATO, który był poinformowany o planach i działaniach Rosji, nie bardzo się kwapi do udzielenia sojuszniczej pomocy Polsce. Podobnie zachowują się Stany Zjednoczone. Pojawia się natomiast organizacja o nazwie „Międzynarodowa Oligarchia”, która trzyma w ręku nici tego świata i umiejętnie za nie pociąga.

Międzynarodowa Oligarchia postanawia się włączyć do tej operacji i znaleźć Polsce wiarygodnego sojusznika, jakim okaże się Izrael. Autor ma wpłynąć na władze izraelskie, by podjęły decyzje w tym duchu. Tak się też stanie, gdyż Polska jest największym sojusznikiem Izraela w Europie. Izrael zaopatrzy polskie siły zbrojne w najnowocześniejszą technologię wojskową, przeszkoli polskie siły zbrojne i sam wyśle swoje oddziały do Polski, choć końcowy efekt tych działań jest nieodgadniony. Nazwa tej operacji to „Mur Wschodni”.

Tymczasem w Rosji narasta konflikt między marszałkiem Zozowem a prezydentem Rodionowem, który postanawia wykreślić krnąbrnego marszałka z kręgu żywych. Wysyła w tym celu do marszałka zdegenerowanego karła, speca od mokrej roboty, Dmitrija Raskowa, ale marszałkowi udaje się uniknąć śmierci.

W warunkach rozprzężenia w Rosji, Chiny wysyłają swoje oddziały na Syberię, tak więc Rosja musiałaby prowadzić wojnę na dwa fronty.

Mimo kleszczy na drodze militarnej, w Polsce Rosjanie odnoszą sukces wywiadowczy: wprowadzony w plany wojny z Rosją, płk Przesypski, wplątuje się w romans z Ukrainką, w stylu, w jakim przed laty wplątał się John Profumo, ówczesny minister obrony Wielkiej Brytanii i musi ujawnić te plany oficerowi rosyjskiego wywiadu wojskowego, z którym owa panienka ma kontakt operacyjny.

Wiadomo z kart książki, że prezydent USA preferuje grę w golfa ponad sprawy państwowe, ale tak naprawdę, to niewiele wiadomo o rzeczywistych zamiarach Międzynarodowej Oligarchii: raz ona sprzeciwia się agresywnym zamiarom Rosji wobec Polski, w innym miejscu negatywnie ocenia kunktatorstwo i sprzeciw marszałka Zozowa wobec tych planów. W każdym razie struktura ta usiłuje mieszać w świecie, planując np. zaktywizować przeciwko Zachodowi tzw. Państwo Islamskie metodami, których ślady prowadziłyby do Izraela. Czy nie są w tym przekazie pewne elementy działalności słynnego manipulatora George’a S.?

Dalej w powieści są wystrzelone, ale w porę zniszczone, rosyjskie rakiety, z których jedna z nich leci w kierunku Waszyngtonu. Pod koniec powieści prezydent Rodionow rezygnuje, Izrael wycofuje się z Polski, a Chińczycy z Syberii, szef Międzynarodowej Oligarchii zostaje zamordowany przez wiernego sługę, czyli do wojny nie dochodzi, a świat wraca na dawne tory.

Interesująca intryga, i oby pozostała fikcją na kartach tej książki, chyba napisanej po polsku przez polskiego Żyda, a jej przesłaniem jest to, że Polska zawsze może liczyć na Izrael.

                                                                                              Jacek Potocki

Zeev Baran. „Wojna 2018”. Wydawnictwo „Aspra-JR”, Warszawa 2016