I nagle okazuje się, że najbliższy sojusznik KRLD, jej starszy brat, a może ojciec chrzestny jest w tarapatach. Potrzebuje „mięsa armatniego”. W Korei jest go pod dostatkiem. I jest głodne. Kim odda je za zboże, węgiel i gaz.

Kim popiera rosyjską inwazję na Ukrainę i chce się przyczynić do zwycięstwa Putina w walce z „ukraińskim faszyzmem”. Mówi, że może wysłać 100 tysięcy żołnierzy do Donbasu. Kiedy się przeanalizuje sytuację północnokoreańskiego wojska, to wnioski nasuwają się same. To prawda, że armia KRLD jest czwartą armią świata, ale tylko pod względem liczebności i to nie do końca zweryfikowanej. To duże, ale przestarzałe, siły konwencjonalne.

Przez lata szacowało się wielkość północnokoreańskich sił zbrojnych w granicach 1,19 miliona żołnierzy i ponad 5,7 milionów rezerwistów, ale spis ludności przeprowadzony w 2008 roku – przy wsparciu Funduszu Ludnościowego ONZ (United Nations Population Fund) – wykazał, że z wojskiem związanych było mniej niż 700 tysięcy ludzi^[1]. To był efekt zmniejszającej się populacji ludzi w wieku poborowym, ponieważ to pokolenie urodzone w okresie wielkiego głodu w latach 90. ubiegłego wieku, a elementy gospodarki rynkowej na które pozwolono po dojściu do władzy Kim Jong Una w roku 2011, zmieniły podejście ludzi młodych do chęci służenia w armii.

Otwartość na Chiny dawała możliwości lepszego życia – a przemyt był jego motorem. Kowidowa pandemia znowu zamknęła granice i znowu głód zajrzał w oczy tysięcy Koreańczyków z Północy. Do tego Kim założył pętlę zaciskającą na granicach. Granica z Chinami jest zamknięta od stycznia 2020 roku, co oznacza, że handel transgraniczny na dużą skalę i przepływy ludzi prawie całkowicie ustały. Przedostanie się do Korei Południowej jest już prawie niemożliwe.

Nastąpiło gwałtowne spowolnienie gospodarki i nie ma perspektyw na jej natychmiastową poprawę. Wzrosły ceny żywności i artykułów przemysłowych. I nawet jeśli Chiny ślą do Korei Północnej pomoc humanitarną, to i tak nie zastąpi ona handlu transgranicznego, w który zaangażowane były tysiące ludzi. Te wszystkie czynniki doprowadziły do obniżenia poziomu życia i wzrost dysproporcji między bogatymi i biednymi.

Przyszłość wcale nie rysuje się lepiej. A to się przekłada na wszystko. Także na kondycję armii, która jest głodna i chora. „Asia Times” z 28 lipca 2021 roku donosił, że głodni żołnierze atakują cywilów.

W początkowym okresie panowania Kim Jong Ila – ojca obecnie panującego – naczelne hasło codziennego życia Koreańczyków brzmiało: „Po pierwsze armia” lub „Wszystko dla armii”. Młodzi ludzie szli do wojska uciekając przed głodem. Tam dostawali jakąś miskę ryżu. Ale te czasy dawno się skończyły i od lat sami muszą zabiegać o to, by ją wypełnić. Uciekają też od wojska, które już niczego nie zapewnia – ani jedzenia, ani kariery po odbyciu kilku letniej służby. W czasie tej służby tysiące młodych ludzi było darmową siłą roboczą – pracowali w budownictwie i na polach. Teraz też to robią, tylko już inaczej.

W ostatnim okresie dowódcy jednostek dawali swoim żołnierzom 2 do 3 miesięcy urlopu „na zbieranie żywności”. I przez ten czas plądrowali oni domy wieśniaków i farmy rolnicze.

Anonimowy informatorzy z Północy mówią, że „Armia Ludowa nie może walczyć, ponieważ żołnierze żyją z kukurydzy i ryżu i nie mogą przetrwać w wojsku, chyba że ich rodzina wyśle ​​pieniądze na ich utrzymanie”. A rodzina tych pieniędzy też nie ma.

Braki żywności dla armii sprawiły, że z wojska zwolniono tysiące żołnierzy. W styczniu 2021 roku reżim Kim Jong Una podjął decyzję o drastycznym zmniejszeniu liczby personelu wojskowego i skróceniu służby wojskowej.

Jeżeli wierzyć raportom CIA – dane z sierpnia 2022 – to Korea Północna w roku 2021 miała około 1,15 miliona aktywnych żołnierzy. To dużo gąb do wyżywienia, a do 2021 roku powszechna służba wojskowa trwała od 7 do 10 lat dla mężczyzn i od 3 do 6 lat dla kobiet. Okres służby został skrócony od 7- 8 lat dla mężczyzn i 5 lat dla kobiet.

Skrócenie służby wojskowej to duże oszczędności w budżecie państwa. To jednocześnie problem dla zwalnianych, którzy liczyli na różne kariery po odbyciu służby. Przede wszystkim na stanie się członkiem partii, ponieważ to jedyna droga do lepszego życia – lepszego mieszkania, lepszej pracy, większego przydziału żywności.

A tymczasem, w nowej sytuacji ekonomicznej kraju zwolnionych z wojska żołnierzy wysyła się do prac fizycznych w kopalniach, kołchozach, budownictwie. I to są nakazy, od których nie można uciec.

Wielu z nich utknie tam do końca życia, więc są wściekli i agresywni, ponieważ niektórzy liczyli przynajmniej na powrót do swoich rodzinnych miejsc. Organizują się więc w bandy, które grasują po ulicach miast i wiosek w „poszukiwaniu” fantów i jedzenia. Najczęściej to papierosy, gotówka, żywność. Napadnięci ze strachu oddają wszystko. Często krytykują władze rządowe, mówiąc: „Gdyby państwo zapewniało wystarczającą ilość żywności żołnierzom, nie zrobiliby tego, ale państwo nie wspiera wojska”. I w zasadzie pozostają bezkarni, bo sądy wojskowe nie zajmują się takimi „drobnostkami”. Czasami dopuszczają się zbrodni. W połowie czerwca dwaj żołnierze pod osłoną ciemności najechali przedszkole w nadziei, że znajdą tam jakąś żywność. I istotnie znaleźli, ale pilnowały jej przedszkolanka i jej matka. Żołnierze zadźgali obie kobiety i wynieśli całą żywność.

Co by się stało, gdyby 100 tysięcy źle umundurowanych żołnierzy i do tego ciągle głodnych wpadło na pola Donbasu? Najpierw by szukali jedzenia czy butów?

ELŻBIETA POTOCKA

PS O tym, jak się żyje w Korei Północnej odsyłam do mojej książki „Korea Północna. Przebudzanie …”, Time Marszałek Group, Toruń 2020.

[1] https://www.rfa.org/english/news/korea/census-02232010152551.html