Dziesięcioro Murzyniątek                           Raz dziesięciu żołnierzyków
Figlowało ranną porą.                                Pyszny obiad zajadało,
Jedno z nich ze śmiechu pękło                   Nagle jeden się zakrztusił –
I zostało dziewięcioro.                               I dziewięciu pozostało.

Dziewięcioro do teatru                              Tych dziewięciu żołnierzyków
Poszło kiedyś zgrają całą.                          Tak wieczorem balowało,
Jedno tak się zagapiło,                              Że aż jeden rano zaspał –
Że ośmioro pozostało.                               Ośmiu tylko pozostało.

A z ośmiorga Murzyniątek                         Ośmiu dziarskich żołnierzyków
Wnet siedmioro było, bo się                       Po Devonie wędrowało,
Jedno całkiem przewierciło                        Jeden zostać chciał na zawsze…
Dłubiąc sobie palcem w nosie.                   No i właśnie tak się stało.

Tych siedmioro raz czytało                        Siedmiu żołnierzyków zimą
Bajki bardzo, bardzo nudne                       Do kominka drwa rąbało,
I to szóste tak ziewało,                             Jeden zaciął się siekierą –
Że połknęło w mig to siódme.                    Sześciu pozostało.

Zaś sześciorgu do obiadu                          Sześciu wkrótce znęcił miodek;
Ktoś kiszoną dał kapustę,                         Gdy go z ula pobierali,
Więc pięcioro pozostało                             Pszczoła ukłuła jednego
Bo się zakwasiło szóste.                            I tylko w piątkę zostali.

W chowanego się bawiła                           Pięciu sprytnych żołnierzyków
Murzyniątek cała piątka.                           W prawie robić chce karierę;
Nigdy już nie znaleziono                           Jeden już przymierzył togę…
Ukrytego Murzyniątka.                              I zostało tylko czterech.

Czworo kąpiel brało w wannie,                  Czterech dzielnych żołnierzyków
Baraszkując, że aż miło,                           Raz po morzu żeglowało;
Pozostało tylko troje,                                Wtem wychynął śledź czerwony,
Bo się jedno wymydliło.                            Zjadł jednego, trzech zostało.

Z trojga małych Murzyniątek                     Trójka miłych żołnierzyków
Drugie grało na klarnecie                          Zoo sobie raz zwiedzała;
I tak strasznie fałszowało,                         Gdy jednego ścisnął niedźwiedź –
Że nie zniosło tego trzecie.                        Dwójka tylko pozostała.

Dwoje z nich zawędrowało                        Dwóch się w słonku wygrzewało
W pewien wiejski raz zakątek,                   Pod błękitnym, czystym niebem,
Lecz niestety gęś kopnęła                         Ale słońce tak przypiekło,
Przedostatnie z Murzyniątek.                    Że pozostał tylko jeden.

A ostatnie Murzyniątko                             A ten jeden, ten ostatni
Wzięło sobie żonkę małą                          Tak się przejął dolą srogą,

I w ten sposób z Murzyniątek                    Że aż z żalu się powiesił,
Żadne już nie pozostało.                           I nie było już nikogo.

Po lewej tekst Antoniego Marianowicza, a po prawej przekład Romana Chrząstowskiego w: „I nie było już nikogo”, Agathy Christie.