Ekipa profesora Jerzego B. – jak on sam to określił – odeszła w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku. Bardzo jestem ciekaw kto sporządzał listę obowiązków, które miał do wypełnienia ten nieszczęsny dla naszego kraju rząd. Nie przypominam sobie, aby Jerzy B. zapowiadał w listopadzie 1997 roku, że do obowiązków jego rządu będzie należało doprowadzenie do ponad 50. procentowego zwiększenia bezrobocia, wykopanie blisko 100. miliardowej dziury w budżecie, sprowadzenie tempa wzrostu gospodarczego do niewiele przekraczającego ZERO w skali roku, podwojenie zadłużenia zagranicznego państwa, wywołanie dziesiątków afer korupcyjnych, wyrzucenie w błoto setek miliardów podatkowych złotówek w ramach realizacji programu TKM (jak określił wyczyny ekipy AWS-UW Jarosław Kaczyński)… Tego, jak już wspomniałem sobie nie przypominam, ale jeżeli to było celem owej ekipy to trzeba przyznać, że chłopaki spisali się na medal…

Proponowane dania są bowiem rodzajem placebo. A takie lekarstwo może pomóc tylko wtedy, gdy jesteśmy przekonani o jego skuteczności, a nade wszystko – w sytuacji, gdy powątpiewamy w nią – pozostaje obojętne dla organizmu. To, co szykuje naszej gospodarce nowy minister finansów nie spełnia ani jednego, ani drugiego z tych warunków.

Co zatem należy zrobić, aby przerwać chocholi taniec kolejnego profesora, pana Leszka Balcerowicza, który – jak się wydaje – został postawiony na czele NBP tylko po to, aby bronić wysokich stóp procentowych, przynoszących krociowe zyski kapitałowi spekulacyjnemu i wszystkim tym, którzy kupują niezwykle wysoko oprocentowane papiery wartościowe skarbu państwa? Proponuję, aby rząd Leszka Millera zrobił to, co Francois Mitterrand, po wygranych w maju 1981 roku wyborach prezydenckich we Francji. Otóż uznał on za najważniejsze odzyskanie kontroli nad polityką finansową państwa. Aby osiągnąć cel zdecydował o nacjonalizacji banków. Zaraz je potem sprywatyzowano, ale cel został osiągnięty. Zróbmy to samo u nas – znacjonalizujmy sektor bankowy! A po niezbędnym dla uporządkowania spraw czasie przystąpmy ponownie do ich prywatyzacji, ale tym razem rzetelnej, opartej nie na układach korupcyjnych a rynkowych.

Że tak nie wypada? Co powie zagranica? Że wezmą nas na języki? Że – nie daj Panie Boże – obrażą się na nas zagraniczni inwestorzy i sobie pojadą tam skąd przyjechali? Należy to mieć w “wielkim poważaniu” czyli w nosie. Nie ma obawy, że się obrażą. Nie ma też obawy, że wyjadą, bo niby dokąd? Gdzie uda im się robić tak lukratywne interesy, jak nie u nas? A kubeł zimnej wody przyda się na głowy spekulantów. Dla nich będzie to najlepsze ostrzeżenie. A ci, którzy zainwestowali w grunty i w fabryki nie wyjadą, bo za dużo mają do stracenia.

Musimy wreszcie zacząć szanować samych siebie. Rząd musi dać wszystkim obywatelom silny sygnał, że przede wszystkim liczy się interes nas wszystkich i naszego kraju. A nie jest wcale naszym interesem – jak od lat rządzący starają się nam wmówić – dbanie o pomyślność zagranicznych inwestorów. Przestańmy się wreszcie łasić przed każdym, kto ma w walizce byle kilka milionów wymienialnych środków płatniczych. Nie możemy wiecznie merdać ogonem i ustawiać wszystko pod kątem mitycznego wręcz zagranicznego kapitału. W ciągu dekady zachodnie inwestycje ledwo przekroczyły 50 mld dolarów, co stanowi kwotę nieco tylko większą od tej, którą w tym samym czasie zostawili u nas zagraniczni turyści. To znaczy, że biorąc pod uwagę naszą mocarstwowość w turystyce kwota inwestycji zagranicznych jest po prostu śmiechu warta. Kiedy nadejdzie taki czas, w którym zdamy sobie wreszcie sprawę z tego, że jeżeli sami nie zadbamy o nasze interesy, to z całą pewnością nie zadba o nie nikt inny. Aby jednak tak się stało miejsce wspomnianego PLACEBO winny zastąpić decyzje, które odbudują zaufanie rządzonych do rządzących.